Σε μια από τις πιο προσωπικές ταινίες του, ο Ντέιβιντ Λιντς συνδυάζει τα στοιχεία του κλασικού φιλμ νουάρ με το σουρεαλισμό και τη φαντασία, για να αφηγηθεί την περιπέτεια του Τζέφρεϊ, ενός νεαρού που, με τη βοήθεια μιας φίλης του, κόρης του τοπικού αστυνόμου, προσπαθεί να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από το κομμένο ανθρώπινο αυτί που ο ίδιος έχει βρει στο δρόμο, έρευνα που θα τον οδηγήσει στη Ντόροθι, σε σαδομαζοχιστικό παιχνίδι με μια μυστηριώδη, γοητευτική τραγουδίστρια, μπλεγμένη με μια ομάδα παρανοϊκών γκάνγκστερ, που έχουν απαγάγει τον άντρα και το παιδί της.
Τολμηρή για την εποχή της ταινία (το φεστιβάλ της Βενετίας την αρνήθηκε χαρακτηρίζοντάς την πορνογραφική!), με υπέροχα φωτισμένα πλάνα (η θαυμάσια με τα εντυπωσιακά κόκκινα και μπλε χρώματα φωτογραφία είναι του Φρέντερικ Ελμς) και εκπληκτικές ερμηνείες (ανάμεσά τους κι έναν ανεπανάληπτο Ντένις Χόπερ στο ρόλο του σαδομαζοχιστή γκάνγκστερ), ταινία που συνδυάζει τα σουρεαλιστικά στοιχεία ενός Μπουνιουέλ (το κομμένο αυτί παραπέμπει το ξυράφι που τεμαχίζει το μάτι στον «Ανδαλουσιανό σκύλο») με το μυστήριο που συναντάμε στις ταινίες του Χίτσκοκ αλλά και τα φανταστικά στοιχεία σε μυθιστορήματα όπως «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» και ταινίες όπως «Ο μάγος του Οζ» (η Ντόροθι παραπέμπεις στο μιούζικαλ του Βίκτωρ Φλέμινγκ). Στοιχεία που ο Λιντς εκμεταλλεύεται για να μας παρουσιάσει μια σκοτεινή, εφιαλτική στην πραγματικότητα, εικόνα της υποκριτικής, στενοκέφαλης κοινωνίας της αμερικανικής επαρχίας. Ένα μεγαλειώδες δείγμα της αληθινής αμερικανικής αβάν-γκαρντ».
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr