Η ιστορία ενός ιδιόρρυθμου, αλλά πολύ καλού σεναριογράφου του Χόλιγουντ. Η σχέση του με τις γυναίκες και τους συνεργάτες του. Ο οξύθυμος χαρακτήρας του, οι καυγάδες του και το οριστικό τέλος μιας θυελλώδους αλλά δυνατής ερωτικής σχέσης που δεν άλλαξε τη ζωή του.
ΣΥΝΟΨΗ
Ο πάλαι ποτέ σπουδαίος σεναριογράφος Ντίξον Στιλ, γνωστός για τον έντονο και αντικοινωνικό χαρακτήρα του, έχει αναλάβει μία αφόρητα βαρετή για εκείνον δουλειά. Να διασκευάσει για τον κινηματογράφο, ένα φτηνιάρικο μπεστ-σέλερ. Αναθέτει σε μία κοπέλα, που εργάζεται στο μπαρ που συχνάζει, να έρθει στο σπίτι του για να του διαβάσει το βιβλίο. Εκείνη πηγαίνει, αλλά ο Ντίξον τη διώχνει λίγο αργότερα. Το επόμενο πρωινό θα βρεθεί δολοφονημένη! Ο Ντίξον λόγω του βεβαρημένου του παρελθόντος, θεωρείται βασικός ύποπτος. Από τη δύσκολη θέση θα το βγάλει η όμορφη γειτόνισσα του Λόρελ. Τρέφει αισθήματα για εκείνον. Η σχέση τους φουντώνει, αλλά σύντομα η Λόρελ θα αρχίσει να έχει αμφιβολίες για την ορθότητα της απόφασής της να το βοηθήσει.
Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Η ταινία του Nicholas Ray εστιάζει σε ένα φλογερό ειδύλλιο. Ο έρωτας ενός άντρα για μία όμορφη γυναίκα είναι η κινητήριος δύναμη για να αλλάξει τη ζωή του. Τουλάχιστον να προσπαθήσει. Η ζωή του Ντίξον Στιλ είναι βαρετή. Πολύ λίγα πράγματα του κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Τον παρακινούν για να κάνει κάτι καινούργιο, μία νέα δημιουργία.
Φαίνεται ότι δεν είναι μόνο ο βαρετός κόσμος του χολιγουντιανού κινηματογράφου. Πολύ περισσότερο είναι ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή που παρουσιάζεται ως οξύθυμος. Ευερέθιστος, πάντα έτοιμος για καυγά. Έχει άσχημο παρελθόν. Το οποίο είναι καταγεγραμμένο στο αρχείο της αστυνομίας. Αυτό τον καθιστά τον πιο πιθανό ύποπτο για το φόνο της κοπέλας. Η ικανότητά του να εξηγεί και να πείθει για το πώς έγινε ένας φόνος. Επιδεινώνει την κατάσταση. Αυτός όμως λειτουργεί όπως ένας επιτυχημένος σεναριογράφος. Αναλύει τους χαρακτήρες και καταλήγει σε ένα συμπέρασμα.
Το νεύρο που έχει του δημιουργεί μία αναστολή στη δημιουργική του διάθεση. Ο τρόπος που βρίσκεται για να ηρεμήσει και να μπορεί να δουλέψει είναι η αναγκαία συνθήκη μιας ερωτικής σχέσης. Είναι ερωτευμένος με αυτή τη γυναίκα που δείχνει ότι τον αγαπά. Μπορεί πλέον να δει τα πράγματα με διαφορετικό μάτι. Είναι ικανός να δουλέψει. Μάλιστα ο παραγωγικός του ρυθμός είναι έντονος και η ποιότητα του κειμένου του εξαιρετική. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει βρει τον παλιό καλό εαυτό του.
Αυτό δηλώνεται με σαφή τρόπο από τον ατζέντη του. Είναι κάτι σαν εύσημο που απευθύνεται στη γυναίκα που είναι πλέον μαζί του. Όλα πηγαίνουν καλά, ακόμα και όταν κάποιοι βάζουν φρένο. Πρώτα πρώτα ο αστυνόμος που χειρίζεται την υπόθεση του φόνου. Είναι επιθετικός προς το ζευγάρι. Η γυναίκα που βοηθά τη φίλη του. Την προειδοποιεί ότι με αυτό τον άντρα θα έχει άσχημα μπλεξίματα. Δε θα μπορεί να βγει από αυτά εύκολα, όπως σε προηγούμενες σχέσεις της. Οι συνεργάτες του άντρα είναι ουδέτεροι. Δε βοηθούν με το να του δώσουν αυτά τα εφόδια για να δημιουργήσει τις άμυνές του.
ΟΙ ΕΜΦΑΝΕΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ
Βλέπουμε το δύστροπο χαρακτήρα του. Ο Humphrey Bogart παίζει πολύ πιστά και αποδίδει αυτό το δύσκολο ρόλο που θέλει έναν άντρα. Υποκείμενο συνεχών αλλαγών, σύμφωνα με αυτά που γίνονται. Τόσο στο στενό του κύκλο όσο και στον ευρύτερο επαγγελματικό του χώρο. Καταφέρνει όμως να αποδώσει το χαρακτήρα, τις εμφανείς αλλαγές του. Τόσο στην κίνηση του σώματός του όσο και στην έκφραση του προσώπου του.
Αυτό το πρόσωπο που σηματοδοτεί τις αλλαγές και την έντασή τους είναι η Gloria Grahame. Η γυναίκα που τον αγαπά και το στηρίζει. Οι αντιδράσεις της είναι συνισταμένη τόσο του ψυχικού της κόσμου όσο και των αντιδράσεων της κοινωνίας. Αυτή είναι υπέρ ή κατά του Ντίξον. Η καταδίκη του, από κάποιους, όταν υιοθετείται από αυτήν, τότε σημαίνει ότι η ζυγαριά έχει πάει προς τη μεριά του περιθωρίου της κοινωνίας. Αυτός ο άνθρωπος θα έπρεπε να ήταν ο ένοχος, σύμφωνα με αυτούς που θέλουν να τον καταδικάσουν.
Στην ταινία οι ανατροπές είναι πολλές. Κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Η σκηνή του τέλους είναι συγκλονιστική. Απαλλάσσει τον Ντίξον από τις ενοχές, όμως δίνει ένα οριστικό τέλος σε αυτή τη σχέση. Αυτό είναι επώδυνο. Το βλέπουμε στα σώματα και των δύο πρωταγωνιστών.
Ο σκηνοθέτης κάνει μία ταινία ακολουθώντας την αφηγηματικότητα του φιλμ νουάρ. Πάει όμως συνέχεια προς την ψυχολογική ανάλυση και παίρνει από αυτή δύναμη για να συνεχίσει. Ο ρυθμός εγγράφεται μέσα στα πλάνα. Όχι στην αλληλουχία τους. Θέλει να αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον του θεατή στα πρόσωπα και όχι στη δράση τους. Η ενδυματολογία και τα σκηνικά είναι απλά. Έτσι ώστε να δώσουν έμφαση στη δράση των πρωταγωνιστών και όχι στη σκηνική παρουσία. Η μουσική ακολουθεί και καλύπτει απλά τα κενά του ρυθμού.
Μία πολύ καλή ταινία του Ray που δεν ξέρω αν αναγνωρίστηκε στην εποχή της, όσο της άξιζε. Η φωτογραφία αποδίδει τους χαρακτήρες με ανάγλυφο τρόπο. Δημιουργεί τις τρεις διαστάσεις. Δίνει έμφαση στα επαρκώς φωτισμένα σημεία και στα σκιερά, στην κίνηση μέσα στις εναλλαγές του φωτός, λειτουργώντας πολύ καλά και αποδίδοντας μία νουάρ αφήγηση.
ΓιάννηςΦραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα filmandtheater.gr