«Ο κινηματογράφος είναι σαν τον καμβά του ζωγράφου. Βάζεις εκεί αυτά που αισθάνεσαι, αυτά που φαντάζεσαι, αυτά που σε συγκινούν. Η ιστορία είναι η δικαιολογία για να χρησιμοποιήσεις χρώματα, διάφορες οπτικές, προοπτικές, ό,τι θέλεις», μου είχε πει σε μια παλιά του συνέντευξη ο Κινέζος σκηνοθέτης Γουόνγκ Καρ Γουάι. Ακριβώς αυτά τα αισθήματα και οι συγκινήσεις, με τα πλούσια, εντυπωσιακά, ασυνήθιστα χρώματα, κυριαρχούν στις καλύτερες ταινίες του πρωτοπόρου αυτού σκηνοθέτη του Χονγκ Κονγκ («Chungking Express», «Έκπτωτοι άγγελοι», «Ευτυχισμένοι μαζί», «ερωτική επιθυμία»), που τον επέβαλαν ως έναν από τους πιο πρωτότυπους και συναρπαστικούς σκηνοθέτες του σύγχρονου ασιατικού κινηματογράφου.
Μεταμοντέρνος δημιουργός, που ξέφυγε από το πλαίσιο του συνηθισμένου, για «pulp» κατανάλωση, κινηματογράφου του Χονγκ Κονγκ αλλά και από τα διάφορα εξωτικά στοιχεία που συνδυάζονται με τον ασιατικό κινηματογράφο, χρησιμοποιώντας και ανατρέποντας στοιχεία από τις παραδοσιακές ταινίες του Χονγκ Κονγκ, αλλά και επιδράσεις από ένα γενικότερο χώρο (μαζί και της λογοτεχνίας), ο Γουόνγκ Καρ Γουάι κατάφερε να φτιάξει ταινίες ενάντια στην παράδοση, έρ4γα που είχαν, και που εξακολουθούν να έχουν, διεθνή απήχηση.
Στην ταινία του «Ερωτική επιθυμία», και μια από τις καλύτερές του, ο Γουόνγκ Καρ Γουάι αφηγείται μια όμορφη, υποβλητική, μινιμαλιστική ερωτική ιστορία εποχής, στο Χονγκ Κονγκ του 1962, με τους δυο γείτονες εραστές (στους ρόλους, οι τακτικοί πρωταγωνιστές του, Τόνι Λέουνγκ και Μάγκι Τσέουνγκ), παντρεμένους με αδιάφορους, που συχνά λείπουν από το σπίτι τους συντρόφους(θα μάθουν στη συνέχεια πως έχουν ερωτικό δεσμό μεταξύ τους), να καταπιέζουν τα αισθήματά τους και να αποφεύγουν να τα ολοκληρώσουν.
«Αν κάνουμε κι εμείς το ίδιο, δεν θα είμαστε καλύτεροι από αυτούς», λένε και αποφεύγουν την οποιαδήποτε επαφή. Μπορεί να τους θεωρήσουμε αδύναμους, στην πραγματικότητα όμως, πίσω από τους δισταγμούς και τις αποφάσεις τους κρύβεται μια ηθική στάση, Αυτή που τους κάνε4ι να ξεχωρίζουν αλλά και που θα τους βασανίζει ολόκληρη τη ζωή τους. Μπορεί η ερωτική ατμόσφαιρα (the mood for love, όπως πολύ πετυχημένα λέει και ο αγγλικός τίτλος της ταινίας) να κυριαρχεί (και στην οποία συμβάλλουν και τα τραγούδια, με επικεφαλής εκείνα του Νατ Κινγκ Κόουλ), να αγγίζει και να βασανίζει το σώμα και τις ψυχές τους.
Εκείνο που πετυχαίνει πάνω απ’ όλα ο σκηνοθέτης είναι να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα, με τον άλλο τακτικό συνεργάτη του, Κρίστοφερ Ντόιλ να δημιουργεί, με την βαθιά κόκκινα και κίτρινα χρώματα της φωτογραφίας του, το φως, τις αναλαμπές αλλά και τις σκοτεινές εκείνες πτυχές που παραπέμπουν στο φιλμ νουάρ, αλλά και όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που εκφράζουν με το παίξιμό τους τους οι δυο πρωταγωνιστές, με τις εκφράσεις, τις κινήσεις, το βλέμμα (ναι, το βλέμμα που κυριαρχεί!), καθώς και τα παιχνίδια τους (όταν παριστάνουν τους άπιστους συζύγους) και τις καθημερινές ασχολίες τους (παράδειγμα οι εξαιρετικές σκηνές με την Τσέουνγκ να πηγαίνει στο μαγαζί με τα νουντλς για ν’ αγοράσει το φαγητό της). Ίσως σε μια άλλη ιστορία ο έρωτας αυτός να οδηγούσε στη λύτρωση, σε ένα άλλο ανώτερο επίπεδο. Σ’ αυτήν όμως ο έρωτας παραμένει ανολοκλήρωτος. Και παρόλο που δεν υπάρχει το χάπι-εντ, η αίσθησή του όμως είναι ζωντανή και σε αγγίζει και σε γοητεύει.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr