«Δεν μπορώ να αναπνεύσω» φωνάζει ο νεαρός έφηβος Μουσουλμάνος Ταλίμπ Μπεν Χάσι, ενώ ένας Δανός αστυνομικός τον πιέζει με το γόνατό του, προκαλώντας τελικά, μετά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο. το θάνατό του. Κατάσταση που δεν θυμίζει όνο εκείνη της Αμερικής αλλά και γενικότερα τη βίαιη συμπεριφορά της αστυνομίας ανά τον κόσμο. Οι δυο νέοι σκηνοθέτες, στην πρώτη τους αυτή ταινία, τοποθετούν την ιστορία τους στη Δανία, αν και αυτό θα μπορούσε να συμβεί στη Γαλλία (δεν βρισκόμαστε μακριά από την πρόσφατη «Οι άθλιοι»), ή στη Βρετανία ή, δυστυχώς, οπουδήποτε αλλού. Η βία και ο ρατσισμός, ιδιαίτερα από την πλευρά του κράτους, δεν μπορεί παρά να προκαλέσει τη βία των πολιτών. Αυτή η βία θα ξεσπάσει και στην Κοπεγχάγη της ταινίας, με τους έφηβους, ιδιαίτερα των υποβαθμισμένων περιοχών να ξεσπούν σε βίαια επεισόδια και να κυνηγούν δυο αστυνομικούς, τον ένα εξαιρετικά βίαιο και ρατσιστή και τον άλλο, μάρτυρα της επίθεσης και του θανάτου του Ταλίμπ, αν και αναποφάσιστο για τη θέση που πρέπει να πάρει.
ι δυο σκηνοθέτες εστιάζουν την ταινία τους στο ατέλειωτο κυνηγητό, με καταστάσεις και ανατροπές (όπως οι αλλαγές στους χαρακτήρες των δυο αστυνομικών), που εντείνουν το σασπένς, και δημιουργώντας το κλειστοφοβικό, απειλητικό κλίμα που κυριαρχεί στη διάρκεια της ατέλειωτης αυτής, ασφυκτικής καταδίωξης σε δρόμους, αδιέξοδα στενά και στα στενά, κλειστοφοβικά διαμερίσματα των υποβαθμισμένων περιοχών που η διαφήμιση παρουσιάζει ως «150 διαμερίσματα περιτριγυρισμένα από τη φύση»!
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr