ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ ΕΙΔΑΝ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ - Νίνος Φένεκ Μικελίδης

Ένας μυστηριώδης θάνατος (ή, πιο συγκεκριμένα, μια μυστηριώδης εξαφάνιση) σ’ ένα χιονισμένο τοπίο κάπου στην κεντρική και νότια Γαλλία, ξεκινά το μίτο της βουτηγμένης σε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, ταινίας του Ντομινίκ Μολ («Ο καλόγερος», «Lemming»), βασισμένης στο αστυνομικό μυθιστόρημα του Κόλιν Νιλ. Ο Μολ απλώνει το δίχτυ του συναρπαστικού αυτού θρίλερ του, ξεκινώντας από την πρώτη σκηνή, με τον Αφρικανό του Αμπιτζάν της Ακτής του Ελεφαντοστού να τρέχει σ’ ένα ποδήλατο, έχοντας στην πλάτη του ένα γουρουνάκι και φτάνοντας ως τις βουτηγμένες στο χιόνι φάρμες ζώων των μοναχικών, με τα καλά κρυμμένα μυστικά, αγροτών του, που παρακολουθούμε μέσα από τα πέντε, στο στιλ της ταινίας Ρασομόν, κεφάλαια. Κεφάλαια που μας αποκαλύπτουν όχι μόνο τις σχέσεις και τα μυστικά τους, αλλά και τα συζυγικά προβλήματα, την απέραντη μοναξιά τους, την έλλειψη επαφής, την ανάγκη για κατανόηση, μαζί και την επιδίωξη του χρήματος για την απόκτηση ελευθερίας, στοιχεία που θα τους οδηγήσουν σε συγκρούσεις, διχασμούς και αυτοκαταστροφή.

Τα πέντε κεφάλαια αναφέρονται στα πέντε βασικά πρόσωπα της ταινίας, τον Ζοζέφ (Νταμιέν Μπονάρ), ένα άξεστο, περιθωριακό, κλεισμένο στον εαυτό του, αγρότη, τον αγρότη γείτονά τους Μισέλ (Ντενί Μενοσέ), που αρχίζει για διαδικτυακή σχέση με τον κατεργάρη Αρμάν, που παρουσιάζεται ως η νεαρά και ελκυστική Αρμαντίν, την κοινωνική λειτουργό γυναίκα του Μισέλ, Αλίς (Λορ Καλαμί), η οποία έχει ερωτική με τον Ζοζέφ, η Μαριόν (Νάντια Τερέσκεβιτς), μια λεσβία σερβιτόρα που είχε σχέση με την εξαφανισμένη γυναίκα, η δολοφονημένη γυναίκα, Εβελίν (Βαλέρια Μπρούνι-Τεντέσκι) και η Αμαντίν/Ανζελίνα, το ημι-φανταστικό πρόσωπο που προκαλεί, όπως σταδιακά θα ανακαλύψουμε, την όλη καταστροφική καταιγίδα!

Ο Μολ και ο συν-σεναριογράφος του Ζιλ Μαρσάν, αναπτύσσουν με λεπτομέρεια τις διάφορες καταστάσεις, δημιουργώντας τα χιτσκοκικά Macguffin, που δεν έχουν καμιά σχέση με τα αληθινά γεγονότα και που, για ένα διάστημα μας κάνουν να βγάζουμε τα λαθεμένα συμπεράσματα. Καταστάσεις που, σταδιακά, οδηγούν τα διάφορα αυτά πρόσωπα, αν και φαινομενικά τουλάχιστο στην αρχή, άσχετα μεταξύ τους, σε συχνά αψυχολόγητες ενέργειες, που με τη σειρά τους προκαλούν τη ψυχολογική εκείνη χιονοστιβάδα που θα τους οδηγήσει στην καταστροφή τους. Μέσα από τις διαφορετικές αυτές οπτικές και με τις σκηνές στις απέραντες, χιονισμένες εκτάσεις της επαρχιακής Γαλλίας, με το χιόνι να χρησιμεύει σαν μεταφορά για τη ψυχρότητα και την έλλειψη επαφής ανάμεσα στα πρόσωπα, ή με εκείνες στο Αμπιτζάν, όπου η επιδίωξη της ευτυχίας και της κοινωνικής αναγνώρισης σχετίζεται με την απόκτηση πλούτου, ο Μολ ολοκληρώνει, με το σασπένς και το μυστήριο, την τραγωδία των προσώπων του, οδηγώντας μας σε ένα αναπάντεχο, αλλά πέρα για πέρα, λογικό φινάλε.