Στην Ελλάδα, είσαι ό,τι δηλώσεις! Ήταν ένα κοινό μυστικό, που το σιγοψιθύριζαν μυημένοι μόνο, μέχρι τη στιγμή που ένας «τρελός» τόλμησε να το αποκαλύψει σ’ όλη την κοινότητα. Γιάννης Τσαρούχης το όνομά του, ζωγράφος το επάγγελμά του. Δεν το είχε δηλώσει, το είχε κατακτήσει. Με το έργο του.
«Τι είσαι, παιδί μου;»
«Σκηνοθέτης, μαμά!»
Μην το αντιληφθείτε ως «στήνω σκηνές» (σε κατασκήνωση, ας πούμε). Εννοεί ότι «γυρίζει ταινίες». Πού το έμαθε; Όχι σπουδάζοντας, πάντως. Αυτό είναι σίγουρο, διότι το δηλώνει ο ίδιος. Ξεκίνησε να δουλεύει σε ελληνικές ταινίες ως βοηθός σκηνοθέτη. Η πρώτη εξ αυτών ήταν ο Κυνόδοντας (2009), του Γιώργου Λάνθιμου. Εμπειρικά, λοιπόν. Κι αφού ήταν βοηθός του Λάνθιμου, γιατί να μην κάνει και μία μικρού μήκους. Και τ’ όνομα αυτής ΚΜ (2012). Με την οποία ξεκίνησε τον ανά την υφήλιο φεστιβαλικό τουρισμό.
Ο σύγχρονος έλληνας τουρίστας των φεστιβάλ κινηματογράφου οφείλει να γυρίζει ταινίες που θα είναι παράξενες, αλλόκοτες, εκκεντρικές. Σαν αυτές του πρώτου διδάξαντα – και δασκάλου του, αφού μαθήτευσε στο πλευρό του, ως βοηθός του. Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις… Και τέτοια έμαθε! Τα Μήλα υπάγονται στις ταινίες που δεν βλέπονται. Επειδή έγιναν για να συζητιούνται, μολονότι δεν αφορούν κανέναν. Το ζητούμενο δεν είναι να αρέσουν. είναι να έχουν καλές δημόσιες σχέσεις. Τις διαθέτουν!
Αλληγορική ιστορία, που εκμεταλλεύεται την covid-19 πανδημία, αλλά θυμίζει Τα χρόνια της μεγάλης ζέστης (1991). Με φωτογραφία μουντή και στιλπνή, σαν να πρόκειται για διαφημιστικό σποτάκι. Με κάμερα ακίνητη και ρυθμούς εξαντλητικά αργούς, λες και πρόκειται για αμοντάριστο σινεμά-βεριτέ. Με μια κινηματογράφηση στατική, λες και τα κάδρα της έχουν βγει από τις σελίδες των πάλαι ποτέ κλασικών εικονογραφημένων. Και με ερμηνείες παγερές, επιτηδευμένες, που περισσότερο απωθούν και λιγότερο ελκύουν.
Ο Χρήστος Νίκου έφτιαξε μία ταινία άυλη. Ψεύτικη από την αρχή μέχρι το τέλος. Που παριστάνει την ταινία τέχνης, όπως ο πρωταγωνιστής του παριστάνει τον αμνησιακό. Έναν άνθρωπο που έχασε τη μνήμη του, αλλά θυμάται και σιγοτραγουδάει τους στίχους του «Sealed with a Kiss». Που ακολουθεί τις οδηγίες των ιατρών του, σαν να συμμετέχει σ’ ένα τηλεοπτικό ριάλιτι, αλλά σπεύδει να εξαφανιστεί προς την αντίθετη κατεύθυνση, όταν βλέπει να τον πλησιάζει ο γείτονάς του και αφεντικό του Μανού. Και επιστρέφει σπίτι του σαν διαρρήκτης, για να δώσει τέλος σ’ αυτή την μονότονη, χωρίς πάθος και χωρίς στόχο ταινία.