Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Χρήστου Νίκου, απέκτησε διεθνή φήμη μετά την προβολή της στο περσινό φεστιβάλ Βενετίας καθώς ενδιαφέρον για αυτήν έδειξε η εταιρεία Dirty Films της Κέιτ Μπλάνσετ.
Κάτι σαν αλληγορία πάνω στη μοναξιά και την αποξένωση, στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους καιρούς μας, η ταινία διαχειρίζεται μια πρωτότυπη ιδέα: θύματα μιας μορφής πανδημίας, πολλοί άνθρωποι για κάποιο λόγο αρχίζουν να χάνουν την μνήμη τους. Η επιστήμη προσπαθεί να βγάλει άκρη και εμείς παρακολουθούμε την ιστορία ενός από αυτούς τους ανθρώπους που υποδύεται ο Αρης Σερβετάλης, πολύ καλός, όπως πάντα στην απόδοση ηρώων που ζουν σε έναν δικό τους κόσμο.
Μελαγχολία και χιούμορ ανακατεύονται μέσα σε ένα ασυνήθιστο κοκτέιλ συναισθημάτων και εικόνων: ο Σερβετάλης πάνω σ’ ένα ποδήλατο για νήπια, στο κρεβάτι με μια γυναίκα, σε ραντεβού με το τιμ των επιστημόνων που τον κουράρει. Πολλά μοιάζουν να είναι στον αέρα αλλά αυτός ο αέρας είναι κινηματογραφικός και μπορεί να προκαλέσει συγκρατημένα χαμόγελα πίκρας.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα in.gr