Σπάνια ένα σίκουελ πετυχαίνει όσα πετυχαίνει η αρχική ταινία. Κι όμως ο Τζον Κρασίνσκι, σκηνοθέτης της ιδιαίτερα πετυχημένης ταινίας τρόμου «Ένα ήσυχο μέρος» (2018), το κατάφερε. Με το δεύτερο αυτό μέρος έδειξε πως ένας σκηνοθέτης μπορεί, με ταλέντο, ευρηματικότητα και πρωτοτυπία, να φτιάξει κάτι το διαφορετικό και εξίσου συναρπαστικό. Ο τρόμος δεν δημιουργείται ούτε με τα αμέτρητα τέρατα και τους εκκωφαντικούς ήχους, ούτε με τα γρήγορο, κοφτό μοντάζ, σχεδιασμένο για να τρομάξει με τις απρόσμενες φριχτές εικόνες του, ούτε με το μπόλικο αίμα που προσφέρουν τα splatter movies.
Η ταινία ξεκινάει ήρεμα, σχεδόν σαν την ταινία του Χίτσκοκ «Τα πουλιά». Εκεί, οι κάτοικοι μιας παραθαλάσσιας πόλης ξαφνικά ανακαλύπταν τον τρόμο να έρχεται από τον ουρανό, με τα πουλιά να επιτίθενται σε μια πλατεία, με τον κόσμο να τρέχει τρομαγμένος να σωθεί, με πολλούς να βρίσκουν άσυλο σε ένα εστιατόριο.
Στην ταινία του Κρασίνσκι, βρισκόμαστε σ’ ένα γήπεδο μπέζιμπολ, όπου, όταν ξαφνικά το κακό φτάνει από τον ουρανό, τρομάζει τους κατοίκους που το βάζουν στα πόδια έντρομοι, στην προσπάθειά τους να σωθούν από την ξαφνική επιδρομή εξωγήινων όντων, με τον Λι Άμποτ (Τζον Κρασίνσκι), την κωφάλαλη κόρη του, Ρίγκαν (Μίλισεντ Σίμοντς) και την Έβελιν (Έμιλι Μπλαντ), με τους δυο γιους της, να προσπαθούν να σώσουν τα παιδιά τους. Στη γνωστή μας ήδη οικογένεια των Άμποτ και ύστερα από το θάνατο του Λι, θα προστεθεί ένα καινούριο πρόσωπο, ο Έμετ (Κίλιαν Μέρφι), εχθρικός στην αρχή αλλά που τελικά θα συνεργαστεί μαζί τους για να αντιμετωπίσουν τα τέρατα.
Με γρήγορα τράβελινγκ, απειλητικούς ήχους και ωραίο μοντάζ, που τονίζουν τον πανικό, ο Κρασίνσκι καταφέρνει, από τα πρώτα πλάνα, να δώσει το ρυθμό αλλά και να διευθύνει με μαεστρία τον τρόμο που σταδιακά και με σιγουριά, απλώνεται στην πόλη και έξω από την οθόνη στους θεατές, που, παρασυρμένοι, αφήνονται σ’ αυτό το ατέλειωτο roller coaster τρόμου.
Ο Κρασίνσκι γνωρίζει καλά το είδος, ξέρει όμως και να το ανανεώνει και να το κρατάει ζωντανό όταν χρειάζεται. Με ένα έξυπνα ενορχηστρωμένο ρυθμό (άλλοτε γρήγορο κι άλλοτε ήρεμο για να δημιουργηθούν οι αναγκαίες, χωρίς ποτέ να κουράζουν, παύσεις), με κυνηγητά και συνεχή ευρήματα, με τα πρόσωπά του να εφευρίσκουν έξυπνους τρόπους για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό, δίνοντας στα νεότερα πρόσωπα (την κόρη και το γιο) σκηνές που αναδεικνύουν την εξυπνάδα και την προσωπικότητά τους και διευρύνοντας τη φορά αυτή ακόμη και το διάλογο, καταφέρνει να μας κρατήσει ακίνητους και σε συνεχή ένταση στις θέσεις μας, παρόλο που, σε αντίθεση με άλλες ταινίες επιστημονικής φαντασίας/τρόμου, ποτέ δεν μαθαίνουμε ποια είναι αυτά τα τέρατα και τι γυρεύουν στον πλανήτη μας.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr