Ένας hitman σε βάσανα επαγγελματικού προσανατολισμού. Η «αόρατη» βοηθός του που φαντασιώνεται τη ζωή δίπλα του. Θα μπορέσουν ποτέ να συνυπάρξουν σαν ζευγάρι;
Βρήκα μια περίληψη των «Έκπτωτων Αγγέλων» στα αγγλικά και… την έβαλα στο Google Translate. Βγήκε αυτό το αποτέλεσμα: «Ένας απογοητευμένος δολοφόνος ξεκινά το τελευταίο του χτύπημα, αλλά πρώτα πρέπει να ξεπεράσει τα στοργή του για τον δροσερό, ανεξάρτητο σύντροφό του. Θεωρώντας ότι είναι επικίνδυνο και ακατάλληλο να εμπλακεί με έναν συνάδελφο, ξεκινά να βρει υποκατάστατο για τις στοργές του. Ενάντια στο άσχημο και σουρεαλιστικό αστικό νυχτερινό τοπίο του σύγχρονου Χονγκ Κονγκ, διασχίζει το δρόμο με ένα παράξενο παρασυρόμενο ψάχνοντας τον μυστηριώδη πρώην φίλο της και μια διασκεδαστική σίγαση που προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή του κόσμου με τους δικούς του ασυνήθιστους τρόπους.»! Θεωρώ πως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να περιγράψεις τι συμβαίνει σε τούτη την ταινία!
Πως του ξέφυγε σε τόσο… καταστροφικό βαθμό; Οι «Έκπτωτοι Άγγελοι», αρχικά, θα ήταν η τρίτη ιστορία στο «Chungking Express» (1994). Όταν ο Γουόνγκ Καρ Γουάι κατάλαβε ότι εκείνο το φιλμ άντεχε και χωρίς αυτή την «ένθεση», ξεφορτώθηκε το συγκεκριμένο κεφάλαιο και επέλεξε να κάνει με αυτό μια άλλη ταινία! Με απλά μαθηματικά, μπορεί κανείς ν’ αντιληφθεί πως εδώ υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα… Ένα κομμάτι που θα έμπαινε σε ένα φιλμ διάρκειας 102 λεπτών, μπορεί ν’ αποκτήσει δική του οντότητα και να φτάνει τα… 99 λεπτά; Πως είναι δυνατόν;
Ε, δεν είναι. Γι’ αυτό και τούτοι οι «Άγγελοι» πέφτουν και γκρεμοτσακίζονται από νωρίς, καθώς το σενάριο δεν βγάζει απολύτως κανένα νόημα, προσπαθώντας να δημιουργήσει και μια συνοδευτική υποπλοκή εκείνης του hitman και της «παρτενέρ» του. Οι ερωτικές απογοητεύσεις και το ανολοκλήρωτο των σχέσεων όλων των ηρώων τέμνεται από σκηνές βίας και πυροβολισμών που μοιάζουν σαν μπέρδεμα με μπομπίνες από έργα του Τζον Γου (!), ενώ το κύριο χαρακτηριστικό στο παιχνίδι του σκηνοθέτη με τον αγαπημένο του dp, τον Κρίστοφερ Ντόιλ, είναι η εξωφρενική χρήση των ευρυγώνιων φακών και τα κλειστά καδραρίσματα, πάντοτε σε νυχτερινά πλάνα. Μπορεί το ultra wide να δείχνει χαριτωμένο στην αρχή, όμως, σήμερα καταντά εκνευριστικό και τόσο ξεπερασμένα… ‘90s! Όταν δεν αντέχει να σε κρατήσει ακόμη και η εικόνα σε μια ταινία του Γουόνγκ Καρ Γουάι, τα λόγια είναι περιττά.