Εχοντας διαρκώς σε πρώτο πλάνο δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς, τον Κόλιν Φερθ και τον Στάνλεϊ Τούτσι, ο Βρετανός σκηνοθέτης Χάρι Μακ Κουίν, στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, προσπαθεί, όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα να διαχειριστεί ένα εξαιρετικά δύσκολο θέμα : την άνοια. Προς τα εκεί οδεύει ο Τάσκερ (Τούτσι) που όμως είναι αρκετά ευφυής για να μπορεί να προβλέψει αυτό που αναμένεται να γίνει στο μέλλον.
Ο χειρισμός της κατάστασής του όμως, έχει γίνει κάτι σαν πάθος του εραστή του, του Σαμ (Φερθ) ο οποίος αναζητεί λύσεις χωρίς να θέλει να παραδεχτεί ότι οι λύσεις αυτές δεν θα είναι παρά προσωρινά «παυσίπονα» σε ένα μόνιμο πρόβλημα που ημέρα με την ημέρα χειροτερεύει.
Ο Μακ Κουίν δεν θέλει να μας στείλει στο περίπτερο για να προμηθευτούμε χαρτομάντιλα για την προβολή. Η κινηματογράφησή του είναι στακάτη, ρεαλιστική, καθόλου μελοδραματική και εντελώς προσγειωμένη σε αυτό που θέλει να πει. Η συντροφικότητα, η αγάπη, η απλή παρουσία είναι το μόνο φάρμακο μπροστά στην οδύνη που ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα έρθει.
Και με τους δύο θαυμάσιους ηθοποιούς που έχει στη διάθεσή του το αποτέλεσμα σε σκλαβώνει χωρίς ποτέ η ταινία να «απογειώνεται» πραγματικά.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr