Μενού

ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΜΠΟΥΛ, ΤΑ - Στράτος Κερσανίδης

Από τη στιγμή που οι Ταλιμπάν κυριάρχησαν στο Αφγανιστάν, μια ολόκληρη χώρα καταστράφηκε αλλά κυρίως καταστράφηκαν οι άνθρωποι. Έκλεισαν τα πανεπιστήμια, οι κινηματογράφοι, απαγορεύτηκε η μουσική και οι γυναίκες έχασαν τελείως το πρόσωπό τους.

1088 2

Στην πρωτεύουσα Καμπούλ, συναντάμε τον Ατίκ, έναν άνδρα ο οποίος δουλεύει σε μια φυλακή όπου οδηγούνται γυναίκες καταδικασμένες σε θάνατο, λίγες μέρες πριν εκτελεστούν. Είναι παντρεμένος με μια γυναίκα η οποία κάποτε του έσωσε τη ζωή όταν πολεμώντας με τους Ταλιμπάν, τραυματίστηκε σοβαρά. Ο Ατίκ δεν ξεχνά το πως του συμπαραστάθηκε και τον περιέθαλψε και προσπαθεί τώρα, που εκείνη είναι σοβαρά άρρωστη να της σταθεί κι εκείνος.

Υπάρχει όμως και ακόμη ένα νεαρό ζευγάρι, ο Μοσέν και η Ζουνάιρα, οι οποίοι πριν από την επικράτηση των Ταλιμπάν πήγαιναν στο πανεπιστήμιο. Είναι ερωτευμένοι και ελπίζουν πως κάποτε όλα αυτά θα τελειώσουν και θα μπορέσουν να ζήσουν ελεύθεροι.

Αλλά κάποια μέρα όλα θα αλλάξουν καθώς μετά από μία παρεξήγηση η Ζουνάιρα θα βρεθεί μελλοθάνατη στη φυλακή του Ατίκ. Καθώς η κοπέλα δεν υπολογίζει τίποτε πλέον, βγάζει την μπούργκα και ο δεσμοφύλακας θα δει το πρόσωπό του. Από τη στιγμή εκείνη θα την ερωτευτεί και θα σκεφτεί πως θα μπορέσει να της σώσει τη ζωή.

1088 4

Σε σκηνοθεσία Ζαμπού Μπράιτμαν και Ελέα Γκόμπε – Μέβελεκ, η ταινία «Τα χελιδόνια της Καμπούλ» (Les hirondelles de Kaboul), αφηγούνται μια ιστορία η οποία μοιάζει με κραυγή ελευθερίας! Οι ήρωές μας ζουν μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον όπου, στην κυριολεξία, δυσκολεύονται να αναπνεύσουν. Χρησιμοποιώντας την τεχνική του χειροποίητου κινούμενου σχεδίου, βασισμένου όμως σε κινήσεις αληθινών ηθοποιών, οι σκηνοθέτες επιτυγχάνουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Τα πάντα είναι ανατριχιαστικά ρεαλιστικά. Οι άνθρωποι, οι δρόμοι, οι εκτελέσεις.

Ο θετής κατακλύζεται από συναισθήματα και αντιδράσεις. Από τη μια υπάρχει ο τρόμος και η αγωνία από την άλλη η απόγνωση και η συγκίνηση. Δεν μπορεί κανείς να μείνει αδιάφορος βλέποντας τα βάσανα των ηρώων. Μια πόλη με μισογκρεμισμένα κτίρια, λασπωμένους δρόμους και ανθρώπους που μοιάζουν με κινούμενα πτώματα.

Δύο ταινίες αριστουργηματικές, δύο ταινίες κινουμένων σχεδίων πολύ υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου οι οποίες συνδυάζουν την απόλαυση με τον προβληματισμό. Δύο ταινίες βαθιά ανθρωπιστικές, τεχνικά άψογες, ιδεολογικά ξεκάθαρες οι οποίες κινητοποιούν συναισθήματα και προκαλούν θυμό.

Γιατί, δεν είναι καθόλου κακό να θυμώνουμε κάπου-κάπου. Μάλλον είναι επιβεβλημένο!

Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com

Smart Search Module