Ο συγγραφέας Λεονάρντ (Βενσάν Μακέιν) ξαφνιάζεται, όταν ο εκδότης του Αλέν (Γκιγιόμ Κανέ) αρνείται για πρώτη φορά να εκδώσει βιβλίο του. Η σύζυγος του τελευταίου, Σελένα (Ζιλιέτ Μπινός), υποψιάζεται πως ο Αλέν ανακάλυψε ότι η γυναίκα την οποία περιγράφει σε σκηνές πάθους στις σελίδες του βιβλίου του ο Λεονάρντ είναι η ίδια.
Πίσω από τις λέξεις του σεναρίου κρύβεται ο Ολιβιέ Ασαγιάς που μας εξαντλεί με τη φλυαρία του. Ο κατά τα άλλα αξιοθαύμαστος δημιουργός, βάζει στόχο της ταινίας του να «εξοντώσει» τον θεατή με τους ατελείωτους διαλόγους και τους υπότιτλους που «τρέχουν» σαν μαραθωνοδρόμοι. Πιθανόν να προσπαθεί να ξυπνήσει τον Γούντι Άλεν που κρύβει μέσα του, αλλά απέχει πολύ από τη γραφή του Αμερικανού κωμικού.
Τα πράγματα για τον Ασαγιάς έχουν μια επιφανειακή σοβαρότητα και ωθούνται από την εξαπάτηση και την απιστία. Οι πρωταγωνιστές/πρωταγωνίστριες θίγουν θέματα όπως το μέλλον των εκδόσεων και του παραδοσιακού βιβλίου. Το συγκεκριμένο ζήτημα απασχολεί στην πλοκή τον Αλέν και τους συνεργάτες του. Αναλύσεις επί αναλύσεων γίνονται για τις νέες τεχνολογίες, τα ηλεκτρονικά βιβλία και όλες εκείνες τις εξελίξεις που πιθανόν να απειλήσουν στο μέλλον την έντυπη γνώση. Στην περίπτωση του Αλέν, ο ίδιος τείνει περισσότερο προς την παραδοσιακή μορφή του βιβλίου, ενώ η ερωμένη του και νέα διαφημίστρια του οίκου, Λορ, είναι πεπεισμένη για την επικράτηση των ψηφιακών μέσων. Εκπροσωπώντας το παλιό και το νέο αντίστοιχα, οι δυο τους θα αναμετρηθούν και θα παραμείνουν σταθεροί στα πιστεύω τους.
Ένα άλλο θέμα που προσεγγίζει ο Ασαγιάς είναι η έμπνευση που προσφέρουν πραγματικά πρόσωπα στους συγγραφείς μυθιστορημάτων. Όταν η ταύτιση είναι άμεση, ακόμα και στην περίπτωση που τα ονόματα των ηρώων αλλάζουν, το έργο αυτομάτως περνάει στο non-fiction και τότε ανακύπτουν προβλήματα. Έτσι, και η Σελένα γίνεται η ηρωίδα του Λεονάρντ, ο οποίος προσπαθεί να κουκουλώσει την όποια ομοιότητα της μυθοπλασίας με την αληθινή ζωή. Εδώ ο Ασαγιάς δηλώνει ξεκάθαρα πως ανέκαθεν οι συγγραφείς χρησιμοποιούσαν αναφορές από τη ζωή τους στο έργο τους. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι άνθρωποι που συναντούν γίνονται κομμάτια της δημιουργικής τους φαντασίας και αποτυπώνονται στο χαρτί. Για τους χαρακτήρες της ταινίας οι μπίζνες και η λογοτεχνία ακολουθούν την πεπατημένη και στον ίδιο δρόμο «τρέχουν» και οι προσωπικές σχέσεις. Η απιστία είναι πρόσκαιρη και όλα μονομιάς επιστρέφουν σε ό,τι κάνει τους ήρωες να αισθάνονται ασφαλείς.
Ο Ασαγιάς με έναν ελαφρύ γαλλικό τόνο μας ρίχνει στα βαθιά των προβλημάτων των σύγχρονων αστών, αλλά μας τρελαίνει με τον γρήγορο ρυθμό του διαλόγου. Έχοντας στο ενεργητικό του σενάρια ταινιών, όπως το εξαιρετικό «Rendez-vous» (1985) και το «Alice et Martin» (1998) του Αντρέ Τεσινέ, φαίνεται να επηρεάζεται ιδιαίτερα από τον κόσμο της συγγραφής, στον οποίο ανήκει δικαιωματικά. Και αυτό, διότι μετά το «D'après une histoire vraie» (2017) του Ρομάν Πολάνσκι, στο οποίο καταπιανόταν με τη λεπτή γραμμή που χωρίζει την πραγματικότητα από τη μυθοπλασία στη λογοτεχνία, επιστρέφει στην ίδια θεματική. Μόνο που αυτή τη φορά δεν μας εντυπωσιάζει, όσο και αν το καστ βιώνει με επιτυχία τα κινηματογραφικά του παιχνίδια!
Δέσποινα Τριανταφυλλίδου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα eleftheria.gr