Ο ψυχικά ασθενής Άρθουρ Πεκ (Χοακίν Φίνιξ) ζει με τη μητέρα του στο Γκόθαμ Σίτι. Εργάζεται ως Κλόουν και στόχος του είναι να γίνει ένας επιτυχημένος stand-up κωμικός. Αν και βιώνει καθημερινά τον περίγελο των συμπολιτών του, δεν αντιδρά. Μέχρι τη στιγμή που η πολιτεία σταματά να του παρέχει τα απαραίτητα για την υγεία του φάρμακα. Τότε, μια σειρά γεγονότων πυροδοτεί την εμφάνιση του Τζόκερ, της κρυφής προσωπικότητας του Πεκ, η οποία εκφράζεται με βάναυσο τρόπο απέναντι στην αδικία.
Τα κόμικς της DC ενέπνευσαν τον σκηνοθέτη Τοντ Φίλιπς να απεικονίσει την ψυχογραφία ενός ήρωα και μιας κοινωνίας. Ο Φίλιπς, έχοντας στο ενεργητικό του ποικίλα είδη ταινιών μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, φτάνει και στα κόμικς και τα αντιλαμβάνεται ως αναπαράσταση εν δυνάμει σημερινών πραγματικών χαρακτήρων. Έτσι, το σενάριο που έγραψαν μαζί με τον Σκοτ Σίλβερ αποτελεί μια εις βάθος εξέταση της προϊστορίας του Τζόκερ, της ζωής του όταν ακόμα το μυαλό του όριζε ο Άρθουρ Πεκ.
Στο στόχαστρο, λοιπόν, της πλοκής μπαίνει η ψυχοσύνθεση του Άρθουρ. Γνωρίζει πως πάσχει και η αδύναμη φύση του παλεύει να κατευνάσει την ασθένεια που τον βασανίζει. Η γνώση όμως της κατάστασής του κλονίζεται τόσο από την παύση της χρηματοδότησης των κοινωνικών υπηρεσιών που του παρέχουν περίθαλψη όσο και από τη μοναξιά, την περιθωριοποίηση και την απαξίωση που νιώθει σε σχέση με τους προνομιούχους συμπολίτες του. Ένα θανατηφόρο του ξέσπασμα βγάζει από μέσα του τον Τζόκερ, τον κλόουν. Το σπαρακτικό του γέλιο είναι η απάντηση στα αρνητικά συναισθήματα που συσσωρεύονταν τόσα χρόνια μέσα στην καρδιά του Άρθουρ.
Ο σκληρός εγκληματίας προκύπτει μέσα από έναν τραγικό χαρακτήρα και παρουσιάζεται ως το δημιούργημα ενός συστήματος που εξοντώνει τους αδύναμους. Γύρω του οι εξεγέρσεις φουντώνουν, καθώς οι πολίτες βιώνουν τον ρατσισμό, την κοινωνική ανισότητα και την αδιαφορία της εξουσίας. Το ταλαιπωρημένο σώμα του Άρθουρ κινείται αργά στους δρόμους, σκυμμένο από την αδικία. Ωστόσο, μέσα από τις στάχτες του το ίδιο σώμα αναγεννάται χάρη στον Τζόκερ. Το θύμα εξαφανίζεται και τη θέση του αναλαμβάνει ένας απρόσμενος θύτης.
Θύτης και θύμα, δυο αντιφατικοί χαρακτήρες σε ένα και μόνο σώμα, ενσαρκώθηκαν από τον Χοακίν Φοίνιξ. Η αδυνατισμένη του φιγούρα ντύνεται πότε τον έναν και πότε τον άλλο εαυτό, καθώς η ψυχική του κατάσταση μεταβάλλεται. Η ερμηνεία του σίγουρα άξιζε το Όσκαρ που πήρε με τιμή και δόξα. Και παρά τα όσα ακούστηκαν για τον δύσκολο χαρακτήρα που επέδειξε στα γυρίσματα, ο Τζόκερ του έδωσε τη μοναδική ευκαιρία να μιλήσει σε βραβεία και απονομές και να γίνει πιο συμπαθής στο κοινό.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως η ταινία αποδείχθηκε άκρως προφητική. Δυστυχώς μια πλευρά από το σενάριό της, η οργή που έχει ως αιτίες από την ανισότητα, τη βία και τις διακρίσεις, βιώνουν αυτή την εποχή οι Η.Π.Α., αδυνατώντας να παύσουν μια για πάντα τις φωνές του ρατσισμού που κατατρώνε τη χώρα εδώ και αιώνες.
Δέσποινα Τριανταφυλλίδου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα eleftheria.gr