Μενού

VIVARIUM - Νίνος Φένεκ Μικελίδης

Αλληγορία για μια σύγχρονη αστική κοινωνία ευημερίας που διοργανώνει τη ζωή της σε φαινομενικά ελεγχόμενους, πανομοιότυπους οικισμούς, που σταδιακά μετατρέπονται σε μια ανεξέλεγκτη κόλαση είναι η δεύτερη αυτή ταινία τρόμου (;, αν και, θα έλεγα, φαντασίας), του Λόργκαν Φίνεγκαν (είχε ήδη ξεχωρίσει με την πρώτη του ταινία τρόμου, «Without Name»), ταινία κάτι ανάμεσα στο «The Truman Show» και «The Groundhog Day».

1082 4

Η ταινία αρχίζει με ένα νεαρό ζευγάρι, τον Τομ (Τζέσι Αϊζενμπεργκ) και τη Τζέμα (Ίμοτζεν Πουτζ) να παρασύρονται από έναν παράξενο υπάλληλο γραφείου ακινήτων να επισκεφθούν έναν υπό ανάπτυξη προαστιακό οικισμό με το όνομα Yonder, όπου προσφέρονται με ελκυστικές προσφορές έτοιμα πανομοιότυπα σπίτια. Ενώ ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το προσφερόμενο στον αριθμό 9 σπίτι, σε ένα οικισμό με πανομοιότυπα (βαμμένα πράσινα) σπιτάκια, το ζευγάρι ανακαλύπτει πως ο υπάλληλος έχει εξαφανιστεί και, παρ’ όλο που προσπαθούν να εγκαταλείψουν την περιοχή, ανακαλύπτουν πως βρίσκονται σ’ ένα λαβύρινθο που, κάθε φορά, τους οδηγεί πίσω στο αριθμό 9 σπίτι.

Έχοντας οδηγήσει το αυτοκίνητό τους ολημέρα στους πανομοιότυπους, φοβιστικούς δρόμους με τα πράσινα σπίτια, το ζευγάρι αναγκάζεται, όταν τους τελειώνει η βενζίνη, να επιστρέψει στο σπίτι που είχαν επισκεφτεί για να κοιμηθούν. Με τη μια μέρα να ακολουθεί μια άλλη, παρόμοια με την προηγούμενη, με κουτιά, γεμάτα με τα φαγητά και γενικά τα αναγκαία, να εμφανίζονται κάθε τόσο στην εξώπορτα τους. Ώσπου μια μέρα, σ’ ένα από τα κουτιά βρίσκουν ένα μωρό με ένα σημείωμα που λέει, «μεγαλώστε το για να απελευθερωθείτε».

Η καθημερινή ζωή τους στο εφιαλτικό αυτό προάστιο αρχίζει να μετατρέπεται σε ένα κλειστοφοβικό δράμα, μια αληθινή κόλαση, βουτηγμένη στη μοναξιά και μια απόλυτη, ανυπόφορη σιωπή, με τους δυο τους να απομακρύνονται από την υποτιθέμενη ειδυλλιακή μέχρι τότε ζωή τους, με τον άντρα να γίνεται ολοένα και πιο αλαζόνας και απλησίαστος, αφιερώνοντας τη ζωή του στο σκάψιμο ενός τούνελ που πιστεύει πως θα τον οδηγήσει έξω από τον λαβύρινθο, και τη γυναίκα, αν και στην αρχή εχθρική προς το μωρό, να αναπτύσσει σταδιακά το μητρικό της ένστικτο και να ενδιαφέρεται για το παιδί – μόνη ευχάριστη στιγμή εκείνη στην οποία το ζευγάρι, μαζί με το αγόρι, χορεύουν στο δρόμο, στους ήχους μιας μοντέρνας μουσικής.

1082 5

Ενώ οι μέρες περνούν βασανιστικά, το μωρό αρχίζει περιέργως να μεγαλώνει καθημερινά με εκπληκτική ταχύτητα – φέρνοντας στο νου την ταινία «Η πόλη των καταραμένων»/The Village of the Damned – έτσι ώστε σε μερικές βδομάδες να έχει μετατραπεί σε 9χρονο αγόρι (που εκνευριστικά μιμείται το ζευγάρι, ή αρχίζει να στριγγλίζει όταν δεν του έχουν ετοιμάσει έγκαιρα το φαγητό του) και αργότερα σε νέο, τρομακτικό όταν το αποφασίζει άντρα (κάποια στιγμή τους κλειδώνει έξω από το σπίτι τους), με τη ζωή τους να οδηγείται αναπόφευκτα στην τραγωδία.

Πίσω από την ιστορία αυτή της «τέλειας ζωής», κρύβεται ένα πικρό σχόλιο πάνω στην πραγματική συζυγική ζωή και τις σχέσεις του ζευγαριού σε μια απρόσωπη, χωρίς πνευματικές και ηθικές αξίες, συντηρητική, κομφορμιστική κοινωνία, που ο Φίνεγκαν πετυχαίνει με το όλο στήσιμο των σκηνών, τα εφιαλτικά ντεκόρ, με τους δαιδαλώδεις δρόμους και τα ομοιόμορφα σύννεφα, και την όλη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, που τονίζουν τόσο οι ήχοι (μαζί και οι, το ίδιο εφιαλτικές, σιωπές) όσο και η υποβλητική, σε μια queer ατμόσφαιρα, μουσική του Kristian Eidnes Andersen.

Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr

Smart Search Module