ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΓΛΥΚΟ, ΤΟ - Γιάννης Ζουμπουλάκης

Σαν ξερόκλαδα σπασμένα, σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα…

Μια «γεματούλα» συνταξιούχος νοσοκόμα, ένας πρώην στρατιωτικός, νυν ταξιτζής, σχεδόν ο μισός της σε μπόι. Από την στιγμή που τους βλέπεις, άγνωστους ακόμα μεταξύ τους, στον ίδιο χώρο, ένα εστιατόριο όπου πληρώνουν με κουπόνια για να φάνε, αντιλαμβάνεσαι την συνθήκη της ταινίας, που επίσης έχει ιρανική καταγωγή και σκηνοθετήθηκε και αυτή από ντουέτο.

Ανθρωποι που ζητούν ένα αποκούμπι, λίγη συντροφιά, ν’ ανταλλάξουν μια κουβέντα, να τσιμπήσουν κάτι παρέα – λίγο γλυκό για παράδειγμα που δηλώνει και ο τίτλος. Ανθρωποι που νομίζουν ότι η ζωή τους έχει τελειώσει και ότι απλώς περιμένουν τον θάνατο, αλλά όχι, τελικά ίσως και όχι.

Με ευαισθησία, τρυφερότητα και ειλικρινή αγάπη απέναντι στα δυο αυτά πρόσωπα, αλλά και χωρίς ποτέ να χάνουν την επαφή τους με την πραγματικότητα, οι Μάριαμ Μογκαντάμ και Μπεχτάς Σαανέχα θα αρχίσουν να τους παρακολουθούν, να σκαλίζουν το παρελθόν τους, να αναρωτιούνται, θαρρείς οι ίδιοι, για το πως θα μπορούσε αυτή η τυχαία να συνάντηση να εξελιχθεί.

Το «ταξίδι» δεν θα έχει μεγάλη διαδρομή, μία νύχτα μόνο, όμως οι Μογκαντάμ και Σαανέχα είναι προσεκτικοί στο μοίρασμα του χρόνου. Εκεί που φοβάσαι ότι η αχίλλειος πτέρνα της ταινίας θα είναι η στατικότητα, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο και σε αυτό βοηθούν οι φυσικές ερμηνείες των δύο εξαιρετικών ηθοποιών Λίλι Φαρχαντπούρ και Ισμαϊλ Μεχραμπί.

Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr