TATAMI - Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ - Γιάννης Ζουμπουλάκης

Αγωνίστρια με αντίπαλο την… πατρίδα της

Αν και ο τίτλος αυτής της ταινίας παραπέμπει σε έναν όρο του τζούντο, το θέμα της που προέκυψε από την υγιή ως φαίνεται σκηνοθετική συνεργασία μιας ιρανής, της Ζαρ Αμίρ (η θαυμάσια και βραβευμένη ηθοποιός της «Ιερής αράχνης») και ενός ισραηλινού, του Γκάι Νατιβ, είναι το όνειρο ζωής. Απλώς το τζούντο δίνει το τέμπο της ιστορίας.

Ονειρο ζωής ναι μεν υλοποιήσιμο αλλά με την προϋπόθεση ενός τιμήματος, μιας θυσίας και μάλιστα τεράστιας. Γιατί το φυσικό ταλέντο στο τζούντο της Ιρανής Λέιλα (Αριέν Μαντί) που συμμετέχει σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα που λαμβάνει χώρα στη Γεωργία (και όλα δείχνουν ότι έχει πιθανότητες να κερδίσει μετάλλιο), δεν έχει καμία σημασία για της αρχές της χώρας της.

Γιατί; Διότι όλα δείχνουν ότι βασικός αντίπαλος της Λέιλα για την κατάκτηση του μεταλλίου θα είναι μια αθλήτρια από το Ισραήλ – και αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Εκεί βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα και όχι μέσα στο ρινγκ όπου η Λέιλα, με κόπο και με την σωστή καθοδήγηση της προπονητριας της (την υποδύεται η Μαντί) διαπρέπει. Η ιρανή αθλήτρια θα βρεθεί στην δυσάρεστη θέση να πρέπει να επιλέξει: ή θα πρέπει να αποσυρθεί με κάποιο πρόσχημα (π.χ. τραυματισμό) ή θα συνεχίσει και θα μπει στο στόχαστρο της ίδια της πατρίδας της.

Και αυτή η αφόρητη πίεση, από την μια οι αγώνες ,από την άλλη το δίλημμα του «τι κάνω τώρα;», αποκρυσταλλώνεται σε τρομερές εικόνες και αποτελεί το στοιχείο που κάνει τόσο ενδιαφέρουσα την ταινία. Με τεχνική υποδειγματική και απόλυτη εστίαση στο θέμα, οι δύο σκηνοθέτες καταφέρνουν να προβάλλουν με πληρότητα το ψυχολογικό αδιέξοδο της κεντρικής ηρωίδας: το πάθος της για το άθλημα, αυτό στο οποίο είναι τόσο καλή, αποτυπώνεται στις άψογα κινηματογραφημένες κινήσεις του σώματος στο ρινγκ προκειμένου να κερδίσει το μεγαλύτερο στοίχημα της ζωής της.

Και την ίδια στιγμή, γίνεται η ίδια ένας σάκος του μποξ με το να δέχεται χτυπήματα κατά από την μέση, ύπουλα και εντελώς αποκαρδιωτικά που κάνουν θρύψαλα την ψυχολογία της. Ολ’ αυτά δε, κινηματογραφημένα σε ένα σκληρό, σκοτεινό ασπρόμαυρο που μαζί με τις διαπεραστικές φωνές των σπορτσκάστερ (που είναι πραγματικοί) δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερη ένταση κάνοντας την ατμόσφαιρα της ταινίας ακόμα πιο πνιγηρή, ακόμα πιο κλειστοφοβική, ακόμα πιο ζωντανή.

Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr