ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ, Η - Νίκος Παλάτος

Όταν εξαιτίας απροσεξίας η μικρούλα πριγκίπισσα Άιλα απελευθερώνει τα κακά πνεύματα του πάγου, προ της απειλής να πέσει παγωμένη βαρυχειμωνιά σε όλο τον κόσμο, η μητέρα της, Βασίλισσα του Χιονιού, δέχεται τη βοήθεια της Γκέρντα και του Κάι μήπως και προλάβει τη ζημιά. Το μοχθηρό πνεύμα του Βορρά, όμως, είναι πανίσχυρο…

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς αδημονούσατε για το sequel της «Βασίλισσας του Χιονιού» του 2012 (που διανεμήθηκε στις ελληνικές αίθουσες τέτοιες μέρες… το 2020!), πάντως, η στιγμή έφτασε! Εξαιτίας της μεγάλης απόστασης μεταξύ έτους παραγωγής του original και της ημερομηνίας κυκλοφορίας του στους ντόπιους κινηματογράφους, βέβαια, είχαν μεσολαβήσει στο μεταξύ… τρία sequel και μία spin-off τηλεοπτική σειρά, καθιστώντας τούτο «Το Παγωμένο Βασίλειο» όχι το πρώτο, αλλά το τέταρτο (!) sequel του franchise. Από την άλλη, αν το δούμε κάπως πιο «αισιόδοξα», το συγκεκριμένο έρχεται (σχετικά) στην ώρα του, καθώς μπροστά στα οκτώ χρόνια της πρώτης φοράς, τα σκάρτα τρία τούτης εδώ κρίνονται αμελητέα.

Ομολογώ πως δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα κατά πόσο η άγνοιά μου, τόσο για το original όσο και για τις συνέχειές του, έπαιξε ρόλο στην εντύπωση που σχημάτισα, πως όσα συμβαίνουν εδώ είναι κομματάκι ακατανόητα, όμως, με σιγουριά μπορώ να δηλώσω πως είναι σίγουρα… κλεψιμέικα. Έχοντας υπόψη μου και την πρόσφατη εμπειρία του «Πώς να Σώσετε Έναν Μάγο» (2022), κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι φιλότιμοι παραγωγοί, γραφιάδες και σκηνοθέτες των ρωσικών animation δε στύβουν και πολύ το μυαλό τους όταν είναι να ετοιμάσουν ένα φιλμ, αλλά καταφεύγουν στις εύκολες, έτοιμες λύσεις. Και τι λύσεις, μάλιστα! Από το προφανές της «Βασίλισσας του Χιονιού» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και το ντισνεϊκό «Ψυχρά κι Ανάποδα» (2013), μέχρι τις «Χίλιες και Μία Νύχτες», την «Tinker Bell», τους «Ευχούληδες» (2016), ακόμη και το «Game of Thrones» (!), αφού… ο χειμώνας έρχεται.

Κι αν ο σοφός λαός μας ισχυρίζεται πως ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει, στα ρωσικά κινούμενα σχέδια το γνωμικό αυτό δεν ισχύει. Το κατά λάθος άνοιγμα της μαγικής πύλης, ελέω απρόσεκτου πατινάζ από την πριγκίπισσα Άιλα (η οποία παρεμπιπτόντως μοιάζει με χαμένη αδελφή της πριγκίπισσας Έλσα…), που απελευθερώνει τα κακιασμένα πνεύματα του πάγου οδηγεί σε μία περιπέτεια στην οποία μπλέκει τριπλέτα από χαζοχαρούμενα trolls, οι αιώνιοι κυνηγοί της περιπέτειας Γκέρντα και Κάι, ένα πειρατικό καράβι με το πλήρωμά του, μία νεράιδα των λουλουδιών με τον υπέροχο καταπράσινο κήπο της κι ένας-δύο ακόμα νοματαίοι που κάνουν ένα πέρασμα μπας και… δροσιστούν λίγο στο «Παγωμένο Βασίλειο». Χρησιμοποιώντας πληθώρα μαγικών κόλπων, όπως τον δίσκο του βορεινού ανέμου και το μαγικό ελιξίριο των νεράιδων (μην τα ρωτάτε!), όλο αυτό το τσούρμο θα προσπαθήσει να πάρει στα χέρια του το περίφημο βιβλίο της σοφίας ώστε: α) να σφραγίσει τη μαγική πύλη και β) τα παγωμένα πνεύματα να πάνε από εκεί που ήρθαν.

Με μία ποιότητα παραγωγής που δεν μπορεί να σταθεί ούτε στην πρωινή τηλεοπτική ζώνη του σαββατοκύριακου και αφηγηματική ικανότητα που θ’ αφήσει του ενήλικες συνοδούς ωσάν (παγωμένη) στήλη άλατος και τα ανήλικα με την απορία για το πως μπορούν όλα αυτά να δένουν μεταξύ τους, τούτη η «Βασίλισσα του Χιονιού» αποκαλύπτει το μεγάλο της κλου στην κορύφωση του φινάλε. Η μάχη ανάμεσα στη Βασίλισσα και τον αρχηγό των κακών πνευμάτων περιέχει πλήθος μαγικών (μετά του διδάγματος «η ισχύς εν τη ενώσει»), καθώς και πολλά από την επέλαση των… White Walkers του «Game of Thrones», αν οι τελευταίοι είχαν σχεδιαστεί από δεκάχρονο φίλο του θρυλικού ZX Spectrum! Τι δουλειά έχουν τώρα τα κακομούτσουνα όσο και σκιαχτικά «trolls του πάγου» σε ταινία προσχολικής «διασκέδασης», ούτε το σκηνοθετικό (τρομάρα του) δίδυμο του «Παγωμένου Βασιλείου» δεν θα μπορούσε να εξηγήσει.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Σίγουρα το χειρότερο animation που έχει διανεμηθεί τους τελευταίους μήνες στις αίθουσες και ένα από τα χειρότερα… γενικώς, «Το Παγωμένο Βασίλειο» υπόσχεται (φαινομενικά) ψυχαγωγία στα (βία) πεντάχρονα παιδάκια, όμως, στην πραγματικότητα περισσότερο με τιμωρία γι’ αυτά μοιάζει! Για τους δε γονείς συνοδούς, η εμπειρία μόνο με βασανιστήριο μπορεί να συγκριθεί. Και ο ευτελισμός ενός ολόκληρου genre καλά κρατεί…

Νίκος Παλάτος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr