ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΓΛΥΚΟ, ΤΟ - Πάρις Μνηματίδης
Η ταινία των Μάριαμ Μογκαντάμ και Μπεχτάς Σαανέχα εστιάζει στη ζωή της εβδομηντάχρονης Μαχίν που ζει μόνη στην Τεχεράνη από τότε που έμεινε χήρα και η κόρη της μετανάστευσε στην Ευρώπη μαζί με τα εγγόνια της, δραπετεύοντας από το αφιλόξενο ιρανικό καθεστώς. Μία μέρα όμως, η ερωτική της ζωή θα αποκτήσει νέα πνοή, και η καρδιά, μαζί με το σπίτι της, θα ανοίξουν και πάλι για έναν άνδρα. Το αναπάντεχο φλερτ τους θα εξελιχτεί σε ένα βράδυ που από κάθε άποψη θα μείνει αξέχαστο.
Το ντουέτο πίσω από την έξοχη «Μπαλάντα της Λευκής Αγελάδας» επιστρέφει για κάτι που αρχικά μοιάζει να εγκαταλείπει το ύφος της προηγούμενης δουλειάς του, σταδιακά όμως αποκαλύπτει όλο και περισσότερες συγγένειες μαζί της.
Πέραν των προβληματισμών που αναπτύσσονται με μια συνοχή στο σκεπτικό, πρόκειται για μια δημιουργία που μπορεί με πολύ μεγάλη άνεση να μιλήσει στην καρδιά του σινεφίλ εκείνου που ψάχνει μια κινηματογραφική εμπειρία περισσότερο επικεντρωμένη στον ανθρώπινο παράγοντα.
Στο πρώτο μισό επικρατεί ένας ξεκάθαρος γυναικοκεντρισμός στην οπτική του σεναρίου και μέσω των διαλόγων και με την ανάδειξη θεματικών για τη θέση του αντίστοιχου φύλου στο σημερινό Ιράν, αλλά με έναν τρόπο που παράλληλα με μια καταγγελτική διάθεση αφήνει χώρο και για χιούμορ και για ψυχολογική ενδοσκόπηση, τη στιγμή που πολλά φιλμ από την ίδια χώρα μένουν μόνο σε μια πολιτικού τύπου ανάλυση.
Στο δεύτερο μισό, που επιλέγεται μια θεατρική δομή στο πώς εξελίσσεται η πλοκή, μπαίνει για λίγο στην εξίσωση και η αντρική ματιά, ή καλύτερα ένα μέρος της, που λειτουργεί συμπληρωματικά στα σχετικά βιώματα της πρωταγωνίστριας. Η μεγάλη στροφή γίνεται προς το φινάλε που προσδίδει μια άλλη επίγευση σε όσα έχουν προηγηθεί και ακόμη και αν μένουν μετέωρα αρκετά ζητήματα, στο τέλος της όλης διαδρομής τα όσα διατυπώνονται περαιτέρω με τις εξελίξεις που διαδραματίζονται έχουν μια ειδική βαρύτητα που μόνο αξία προσθέτει.
Μπορεί μερίδα των θεατών να δυσαρεστηθεί από τη σκληρή τροπή που παίρνει η ιστορία, ειδικά σε συνάρτηση με το κλίμα των λεπτών που έχουν μεσολαβήσει, όμως αυτή η δημιουργική απόφαση στην οποία προχωρούν οι Μογκαντάμ και Σαανέχα σίγουρα είναι απόλυτα συνεπής ως προς το να αναδείξει την πραγματικότητα της κοινωνίας την οποία αποτυπώνει.
Το ότι οι τίτλοι πέφτουν πριν ακολουθήσουν τα παρελκόμενα των τελευταίων πράξεων της κεντρικής ηρωίδας ανοίγει και σε ένα μέρος του κοινού ένα παραθυράκι αισιοδοξίας ως διέξοδο. Ενώ έχει ενδιαφέρον και η λεπτομέρεια της απεικόνισης μιας πιο φιλελεύθερης κοινωνικά κλίσης στην παλιότερη γενιά (τη στιγμή που μια πιο στερεοτυπική αντίληψη θα περιόριζε αυτό το γνώρισμα στους νεότερους), ίσως γιατί κουβαλά αναμνήσεις και εικόνες πριν την Επανάσταση του 1979 που φυσικά και τις βλέπει νοσταλγικά.
Τόσο η Λίλι Φαρχαντπούρ που κατέχει και τη «μερίδα του λέοντος» όσον αφορά τον χρόνο μπροστά από τον φακό όσο και ο Ισμαϊλ Μεχραμπί δευτερευόντως «κουβαλάνε» σε ερμηνευτικό επίπεδο το φιλμ και όταν έρχεται η ώρα να αλληλεπιδράσουν γεμίζουν με ζεστό συναίσθημα την οθόνη, ο καθένας με τη δική του τεχνοτροπία. Η μεν πρώτη εκπέμπει μια πηγαία ενέργεια καλοσύνης, με πινελιές που υπονοούν διαχρονικές δυσκολίες που έχουν «θαφτεί» από μια αναγκαστική αυτολογοκρισία, ο δε δεύτερος εκπλήσσει με ένα πορτρέτο ενός άντρα στην τρίτη ηλικία που αποφεύγει σχεδόν όλες τις παγίδες την εν λόγω κατηγορίας και που έχει τη δυνατότητα μέχρι και να συγκινήσει, αλλά όχι με εκβιαστικά ευρήματα.
Στα θετικά σημεία ανήκει και το ότι το σκηνοθετικό ζευγάρι ενσυνείδητα προσπαθεί να ξεφύγει και από πολλά κλισέ που έχουν συνδεθεί με την ιρανική κινηματογραφία ειδικά από την εποχή Φαραντί και στο εξής, από την άποψη ότι προσπαθεί να εμπλουτίσει και να ανανεώσει με καινούρια κεφάλαια ένα ήδη ένδοξο οιονεί λεξικό.
Το Αγαπημένο μου γλυκό βρέθηκε στην κορυφή της λίστας της βρετανικής εφημερίδας Guardian με τις καλύτερες ταινίες του 2024 – καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση.
Η ταινία γυρίστηκε κάτω από τη βαριά σκιά των διαδηλώσεων «Woman Life Freedom», μετά τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί από την ιρανική αστυνομία ηθών.
Στους δύο σκηνοθέτες της ταινίας Μάριαμ Μογκαντάμ και Μπεχτάς Σαανέχα απαγορεύτηκε να ταξιδέψουν στο Φεστιβάλ Βερολίνου για να παρουσιάσουν την ταινία τους στο κοινό.
-Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής, Βραβείο FIPRESCI – Φεστιβάλ Βερολίνου 2024
-Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2024
-Δεύτερη καλύτερη ταινία για το 2024 σύμφωνα με την Guardian
Πάρις Μνηματίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα fragilemag.gr