ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΓΛΥΚΟ, ΤΟ - Παυλίνα Αγαλιανού

Η εβδομηντάχρονη Μαχίν ζει μόνη στην Τεχεράνη από τότε που έμεινε χήρα και η κόρη της μετανάστευσε στην Ευρώπη μαζί με τα εγγόνια της, δραπετεύοντας από το ιρανικό καθεστώς. Μία μέρα όμως, η ερωτική της ζωή θα αποκτήσει νέα πνοή, και η καρδιά, μαζί με το σπίτι της, θα ανοίξουν και πάλι για έναν άνδρα. Το αναπάντεχο φλερτ τους θα εξελιχτεί σε ένα βράδυ που από κάθε άποψη θα μείνει αξέχαστο.

Μια από τις ωραιότερες ταινίες της περσινής Berlinale με διαφορά. Μπορούμε να πούμε ότι ναι μεν εδώ το Ιράν κριτικάρεται με το γάντι, όμως για μια ακόμα φορά απαγορεύτηκε στους σκηνοθέτες να βγουν από τη χώρα, αντιμετώπισαν δίκη, η Berlinale εξέδωσε ανακοίνωση κ.λπ. Τα ξέρετε πλέον, είναι γνωστά, τα γράφουμε συνέχεια. Ας πάμε στην ταινία μας. Είναι μια από τις πιο γλυκές, τρυφερές και συγκινητικές ταινίες των τελευταίων ετών. Γιατί μας δείχνει ότι ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά. Γιατί μας δείχνει ότι παρά τις απαγορεύσεις οι άνθρωποι κάνουν αυτό που έκαναν πάντα, ζουν κρυφά τις μεγάλες τους στιγμές. Γιατί η ρημάδα η μοναξιά δεν αντέχεται από κανέναν, ειδικά όταν περνάει μια ηλικία... Γιατί είναι όμορφο να μπορείς μετά τα 70 σου να χορεύεις, να μεθάς από χαρά, να κοιμάσαι στο πλάι ενός ανθρώπου, να μοιράζεσαι τη ζωή, τη χαρά και τη λύπη. Γιατί όποια ζωή κι αν έχεις ζήσει, δεν είναι ποτέ αργά να βρεις τον άνθρωπό σου. Ο,τι και να πούμε για τη γλυκύτητα αυτών των δυο υπέροχων πρωταγωνιστών είναι πολύ λίγο.

Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr