Μια ηθοποιός σε αναζήτηση επιτυχίας εμπλέκεται σε ατύχημα το οποίο την στέλνει να περνά από τον έναν παράλληλο κόσμο στον άλλον. Αλλού είναι διάσημη, αλλού είναι μητέρα, αλλού είναι πετυχημένη επαγγελματίας – παντού και πάντα όμως, αυτό που τελικά αναζητά είναι (ακόμα κι αν αρχικά δεν το συνειδητοποιεί) είναι το να μάθει και να αποδεχτεί τον εαυτό της όπως στα αλήθεια είναι. Κι όχι όπως οι πάντες γύρω της, απαιτούν από εκείνην να είναι.
Μια κωμωδία για «τον θρίαμβο της αποτυχίας» ή αλλιώς το να γνωρίζεις κομμάτια του εαυτού σου και της προσωπικότητάς σου που δεν ήξερες πώς ακριβώς να αποδεχτείς. Την Μαρία Αλίκη υποδύεται η Κάτια Γκουλιώνη σε μια ασταμάτητη, απίστευτα αφοσιωμένη, πληθωρική ερμηνεία που μπορεί να θυμίζει από Βέγγο μέχρι Κάρι Γκραντ και η οποία βαραίνει όσο εξελίσσεται το φιλμ και βαθαίνει η εξερεύνηση του χαρακτήρα – δεν είναι πάντα το πιο αβίαστο περφόρμανς, αλλά τελικά σε κερδίζει, από αγνό θαυμασμό και μόνο.
Κάτι που ισχύει και για την ίδια την ταινία, τελικά. Ένα ζόρικο στη δομή του σενάριο από τον σκηνοθέτη Άγγελο Φραντζή, τον Κωνσταντίνο Σαμαρά και την Κατερίνα Μπέη (“Ευτυχία”, “Φόνισσα”) σπάει αυτή την διαδρομή της Μαρίας Αλίκης προς την αυτογνωσία σε διαδοχικά κεφάλαια / παράλληλους κόσμους, όπου στο κάθε ένα η ηρωίδα μπαίνει στα παπούτσια και τα ρούχα κάποιου ρόλου που ο κόσμος της φορτώνει – αλλά εκείνη δεν ξέρει αν μπορεί (ή αν θέλει) να παίξει. Αλλού είναι ίνφλουενσερ, αλλού είναι μάνα μιας πολυμελούς οικογένειας, αλλού είναι σκρούμπολ, αλλού είναι μιούζικαλ.
Τα κεφάλαια απλώνονται άφοβα καταλαμβάνοντας το χώρο και τον χρόνο τους, και με τον Φραντζή να απολαμβάνει εμφανώς τη δημιουργία των διαφορετικών κόσμων (όσο κι η Γκουλιώνει να ερμηνεύει σε αυτούς), με τους διαφορετικούς στιλιστικούς κώδικες και τα ετερόκλητα κινηματογραφικά σημεία αναφοράς. Τα στυλ κάποιες φορές έρχονται σε απότομη σύγκρουση (το κομμάτι με την πολυμελή οικογένεια μας δοκίμασε πολύ) αλλά η ταινία ποτέ δεν πετάει τον θεατή έξω γιατί με έναν θαυμαστό τρόπο το σύνολο παρουσιάζεται ρυθμικά ενιαίο χάρη στον τρόπο που κινηματογραφεί και αφηγείται ο Φραντζής.
Είναι μια ενδιαφέρουσα στιλιστική ακροβασία το να προσεγγίσεις τόσα διαφορετικά είδη και αναφορές παραμένοντας πάνω στις ίδιες ράγες, αλλά αυτό που κάνει το πείραμα να πετυχαίνει έχει σαν αποτέλεσμα και ένα κάποιο αναπόφευκτο ίσως τελικά «μπούκωμα» της ταινίας. Εξάλλου, δραματουργικά τα επεισόδια επαναλαμβάνονται, με αποτέλεσμα τα διαδοχικά ξυπνήματα της Μαρίας Αλίκης να φθείρουν τελικά το σύνολο.
Παρά όμως τις ενστάσεις στη δομή και τα επιμέρους προβλήματα που παρατηρούνται (κάποιες χιουμοριστικές προσεγγίσεις που δεν λειτουργούν ακριβώς ή την άτσαλη εναλλαγή ορισμένων υφών) είναι τέτοια η καλλιτεχνική επιμονή της ταινίας που μέχρι το τέλος σε κερδίζει: Το τελευταίο act είναι και το καλύτερο όλων (ή ίσως έτσι σε πείθει το μυαλό σου! Συνεπής σκέψη σε σχέση με την ταινία κιόλας), μια μουσικοχορευτική έξαρση που δένει εντυπωσιακά το φιλμ και οδηγεί σε μια υπέροχα μελαγχολική κλιμάκωση.
Τελικά, είναι κάπως ταιριαστό που μια ταινία για την χαοτικά υπαρξιακή αναζήτηση μιας προσωπικής πλήρωσης, είναι τόσο χαοτικά υπαρξιακή κι η ίδια – αφοσιώνεται σε ένα μάτσο διαφορετικά πράγματα χωρίς απαραίτητα να ξέρει τι να κάνει με όλα αυτά, αλλά δεν υπάρχει δευτερόλεπτο πάνω της που να μην τα πιστεύει όλα, απόλυτα. Ο ίδιος ο Άγγελος Φραντζής είναι έτσι κι αλλιώς ένας σκηνοθέτης που δεν υπάρχει ακριβώς όμοιός του στο ελληνικό σινεμά: τεχνίτης αλλά και ορκισμένος πειραματιστής, έχοντας κάθε είδους και μεγέθους ταινία στο ενεργητικό του –το είδος του σκηνοθέτη που ακόμα και μια mainstream επιτυχία σαν την “Ευτυχία” πείθεσαι πως την γύρισε περίπου σαν στιλιστική εξερεύνηση κι αυτήν– εδώ συνθέτει ένα αντίστοιχα ακατάτακτο φιλμικό κομμάτι.
Ακόμα κι όταν αστοχεί ή όταν φρενάρει μπροστά σε κάποιο αδιέξοδο, η ταινία του Φραντζή συνεχίζει χωρίς να χάσει φόρα ή ενθουσιασμό ή πίστη. Όπως εξάλλου ανακαλύπτει κι η Μαρία Αλίκη, ακόμα και τα αδιέξοδα μπορούν με κάποιο παράξενο τρόπο να σε οδηγήσουν εκεί που τελικά ήθελες να πας.