ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ - Νίνος Φένεκ Μικελίδης

To ξανασμίξιμο των τριών παιδιών για τα γενέθλια του 80χρονου, με εγκεφαλικό, πατέρα τους, που είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει το χωριό του για να ζησει κοντά στον ένα γιο και τη νύφη του, θα οδηγήσει σε μια δυνατή, ανεξέλεγκτη σύγκρουση, αποκαλύπτοντας τις μικροαστικές συγκαταβάσεις και ανοχές ανθρώπων, με μια ζωή που την κυβερνά το συμφέρον και το χρήμα, στο οικογενειακό δράμα, «Με αξιοπρέπεια (βραβείο κοινού στο προπέρσινο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), που ελέγχει με σιγουριά, ο θεατρικός σκηνοθέτης και συγγραφέας Δημήτρης Κατσιμίρης.

Ύστερα από ένα πρώτο μέρος, με τα αδέρφια να αναπολούν στιγμές από την παιδική τους ζωή στο χωριό με τον πατέρα, ο σκηνοθέτης εισάγει ξαφνικά την πρόταση του Μανώλη και της Ελένης, του ζευγαριού που φροντίζει τον άρρωστο πατέρα, να βρουν λύση στο ποιος από δω και πέρα θα αναλάβει τη φροντίδα του (ήδη από την εισαγωγή της ταινίας, μαθαίνουμε πως αυτοί σχεδιάζουν να πουλήσουν το διαμέρισμα). Πρόταση που ξαφνιάζει τους παρόντες και που θα οδηγήσει σταδιακά σε σύγκρουση και βίαια ξεσπάσματα. «Ρίξατε τα προσωπεία, καμία τσίπα, όλο για τα λεφτά» τους φωνάζει ο Αλέξης, ο πιο ειλικρινής της οικογένειας αδελφός, μόνος που θέλει να αναλάβει τη φροντίδα του άρρωστου πατέρα.

Με ωραίους, ρεαλιστικούς, πέρα για πέρα πειστικούς, διαλόγους, με μια κάμερα που κινείται στο χέρι ασταμάτητα, καταγράφοντας σε κοντινά πλάνα πρόσωπα και εκφράσεις, σε μια ατμόσφαιρα τελικά κλειστοφοβική, ο Κατσιμίρης καταφέρνει να δώσει, σε ένα σενάριο που επιφανειακά μοιάζει με θεατρικό, την κίνηση και τη ζωντάνια που απαιτεί η κινηματογραφική γλώσσα.

Με ενδιάμεσες σκηνές από αναμνήσεις ή και φαντασιώσεις του άρρωστου, που μέχρι σε ένα σημείο παρακολουθεί τα παιδιά του με ένα χαζό χαμόγελο, πατέρα (τον βλέπουμε κάθε τόσο να περπατάει στο σκοτάδι σ’ ένα έρημο τοπίο), με λάιτ-μοτίβ ένα άγνωστο πρόσωπο να τους διακόπτει με τα λάθος τηλεφωνήματα του, φτιάχνει την εικόνα, σκληρή, χωρίς συναισθηματισμούς, της χωρίς ηθικούς φραγμούς, αφημένης στο ψέμα και το οικονομικό συμφέρον, μικροαστικής, ακόμη και ρατσιστικής (που αποκαλύπτεται στην πρόταση να προσλάβουν μια Ουκρανή για να φροντίζει τον πατέρα), κοινωνίας.

Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr