Επειτα από 10 χρόνια στη φυλακή, ένας άντρας επιστρέφει στον τόπο του, στα όρια της ερήμου Γκόμπι στη βορειοδυτική Κίνα. Προσπαθώντας να βρει ξανά τη θέση του στον κόσμο, συμμετέχει στην εκκαθάριση της πόλης από τα αδέσποτα σκυλιά ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008. Ο πρωταγωνιστής δημιουργεί έναν ιδιαίτερο δεσμό με έναν μαύρο σκύλο, μέσω του οποίου ανακαλύπτει ξανά τη χαμένη του συμπόνοια και ξεκινά μια πορεία για τη δική του εξιλέωση.
Αυτή η ταινία μοιάζει κατακερματισμένη στην αφήγησή της, μα δεν είναι. Κατακερματισμένη είναι η ίδια η κοινωνία που σπρώχνει τους απόκληρους όλο και πιο μακριά της. Οπως έδιωξε τα αδέσποτα σκυλιά από τη βιτρίνα της λάμψης, όπως έχτισε τείχη για να μη φαίνονται οι φαβέλες και «δυσφημιστούν» οι πόλεις ότι έχουν φτώχεια στους τουρίστες. Είναι άκρως συμβολική η ταινία τούτη, μια κριτική της κινεζικής κοινωνίας. Ακόμα και στην έρημο τα σκυλιά και οι απόκληροι ενοχλούν. Δεν χωράνε πουθενά. Είναι τυχαίο που ο απόκληρος βρίσκει αποκούμπι στον σκύλο; Ολοι έχουν την ανάγκη της συντροφικότητας, της αγάπης, της τρυφερότητας, όλοι θέλουν κάπου να ανήκουν, ακόμα κι αν ανήκουν σε μια αγέλη. Αν την αγάπη δεν τη βρουν στον άνθρωπο θα τη βρουν στο ζώο. Απόκληρος κι ο άνθρωπος, απόκληρος κι ο σκύλος. Μήπως τελικά άνθρωποι και σκύλοι πρέπει να αναποδογυρίσουν αυτόν τον κόσμο, όπως το λεωφορείο στη μέση της ερήμου; Αυτή η ερώτηση μας γεννήθηκε μετά τη θέαση της ταινίας.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr