Ένας άντρας κυνηγά μανιασμένα μια κοπέλα μες στα αίματα, παγιδεύοντάς τη στο σπίτι ενός ζευγαριού ηλικιωμένων. Αυτό όμως δεν είναι παρά το μεσαίο κεφάλαιο της ιστορίας ενός επεισοδιακού one-night stand που ξεκίνησε παθιασμένα και κατέληξε βίαια και αιματηρά.
Νεο-ρετρο-slasher που έρχεται με κατανοητά μπόλικο hype από το εξωτερικό: Είναι εντυπωσιακά γυρισμένο από τον Τζ. Τ. Μόλνερ και τον διευθυντή φωτογραφίας Τζιοβάνι Ριμπίζι(!), με χρωματικές υφές που του προσδίδουν μια σκληρά παραμυθένια αίσθηση αποτελώντας μεν αισθητικό throwback αλλά την ίδια στιγμή μια αφηγηματική δομή εκτός σειράς κεφαλαίων που υποσκάπτει αυτή την οπτική κλασικότητα με μια πιο μοντέρνα ευαισθησία.
Επειδή τα τελευταία χρόνια έχουμε κουραστεί να ακούμε για σκηνοθέτες που δουλεύουν στο σινεμά είδους και μοιάζουν σα να ντρέπονται για αυτό, θέλοντας να «εξυψώσουν» είδη (από τον τρόμο ως το μιούζικαλ) που δεν χρειάζονται καμία εξύψωση, είναι φρέσκο και καλοδεχούμενο να βλέπουμε σε ταινίες όπως το “Strange Darling” ή την πρόσφατη τριλογία “Χ” του Τάι Γουέστ, μια απόπειρα ανάδειξης στοιχείων του σινεμά τρόμου με έναν τρόπο εμφανή και αναπολογητικό. Για τον Μόλνερ και τον Ριμπίζι, είναι η αισθητική και η αφήγηση που επιτελούν την όποια «εξύψωση» κι αυτό κάνει την ταινία μια διαβολεμένα διασκεδαστική εμπειρία για το κοινό.
Την ίδια όμως στιγμή, υπάρχει και μια εμφανής (και άρα κάπως ενοχλητική) ικανοποίηση της ταινίας με τον εαυτό της, την ώρα που –για να τα λέμε και όλα– δεν είναι τόσο εντυπωσιακό ή απρόβλεπτο το παιχνίδι που στήνει. Η σπασμένη και εκτός χρονολογικής σειράς δομή παίζει ως ένα πρώτου επιπέδου παιχνίδι έκπληξης κι όχι ως κάτι βαθύτερο α λα “Pulp Fiction”, όπου διαφορετικές πλοκές, κόσμοι και χαρακτήρες εισέρχονται και εξέρχονται στις σκηνές των άλλων δημιουργώντας ένα ολόκληρο σύμπαν διασυνδέσεων. Στο “Strange Darling” η δομή εξυπηρετεί την έκπληξη και την αποκάλυψη – όχι κάτι κακό από μόνο του φυσικά, αλλά όχι και κάτι που απαραίτητα θα επιβιώνει ως εμπειρία αφού καταλάβεις τι ακριβώς βλέπεις.
Οι σκηνές του ζευγαριού ωστόσο διαθέτουν μια συναρπαστική ένταση και δυναμική που κρατά το ενδιαφέρον του θεατή, με μπροστάρισα την φανταστική εδώ Γουίλα Φιτζέραλντ (“The Fall of the House of Usher”) που συνθέτει μια καθηλωτική ηρωίδα παρά το μικρό φλερτ της ταινίας με τον μισογυνισμό. Σε κάθε περίπτωση, μέσα από τα θετικά αλλά και τα λιγότερο πετυχημένα τοιχεία του, το “Strange Darling” καταλαμβάνει με ευκολία μια θέση ανάμεσα στις πιο ξεχωριστές σύγχρονες ταινίες ενός μισο-πεθαμένου είδους. Δεν είναι τέλειο, αλλά θες να το δεις.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr