Η οικογένεια Ντιτζ που πλέον αποτελείται από την Ντίλια (Κάθριν Ο’Χάρα), την Λίντια (Γουινόνα Ράιντερ) και την κόρη της Άστριντ (Τζένα Ορτέγκα) βιώνουν μία απώλεια. Και ενώ η Λίντια έχει ακόμα τραυματικά κατάλοιπα από τον Σκαθαροζούμη και τα καμώματα του, η Άστριντ θα γνωρίσει έναν νεαρό που θα της προτείνει να πάνε μέχρι τον άλλον κόσμο για να βρει εκείνη τον πατέρα της και η Λίντια θα αναγκαστεί να ζητήσει την βοήθεια του Σκαθαροζούμη, τον οποίο όμως καταδιώκει η αναγεννημένη σύζυγος του για να τον εκδικηθεί.
H συνέχεια της ταινίας ΣΚΑΘΑΡΟΖΟΥΜΗΣ του 1988 του Τιμ Μπάρτον, βραβευμένη με Όσκαρ Make Up, 36 χρόνια μετά επαναφέρει το νεκρικό σύμπαν που εκτόξευσε τότε την καριέρα του σκηνοθέτη, ο οποίος είχε δημιουργήσει μία μαύρη κωμωδία τόσο αστεία και ταυτόχρονα τόσο ευφάνταστη και σκοτεινή που έπαιζε με την ιδέα του στοιχειώματος, των φαντασμάτων και της κόλασης, με ένα τρόπο που κανένας άλλος δεν πέτυχε κινηματογραφικά έως τότε αλλά και από τότε ως σήμερα. Και ενώ ο Μπάρτον εδώ και χρόνια είχε περάσει στο στρατόπεδο της Disney (με αποτέλεσμα ένα σερί ταινιών που πιο πολύ παιδικές χαρακτηρίζονται παρά Μπαρτονικές) με την επιστροφή του στην Warner, το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνει ήταν να επιστρέψει στον αγαπημένο του βιο Εξορκιστή με το όνομα Σκαθαροζούμη και φυσικά στο σύμπαν της πλακατζίδικης κόλασης.
Στην νέα ταινία με τον έξυπνο τίτλο ΣΚΑΘΑΡΟΖΟΥΜΗΣ ΣΚΑΘΑΡΟΖΟΥΜΗΣ (που μάλλον θα ακολουθήσει και τρίτη με τίτλο ΣΚΑΘΑΡΟΖΟΥΜΗΣ ΚΑΘΑΡΟΖΟΥΜΗΣ ΣΚΑΘΑΡΟΖΟΥΜΗΣ, ότι χρειάζεται δηλαδή για να εμφανιστεί ο σαματατζής ήρωας) όλα λειτουργούν με απόλυτο σεβασμό προς το πρώτο έργο, το σενάριο είναι καλογραμμένο και προσεγμένο, ο Μάικλ Κίτον είναι απολαυστικός στον ρόλο ξανά, η Γουινόνα το ίδιο, η Τζένα Ορτέγκα στον ρόλο της θυμωμένης έφηβης είναι καλή (αλλά όχι όπως η Γουινόνα στην πρώτη ταινία), η Κάθριν Ο΄’Χάρα αν και λίγο ”μαζεμένη” ερμηνευτικά είναι απόλαυση σε αυτόν τον εκλεπτυσμένο με την τέχνη χαρακτήρα αλλά στις νέες προσθήκες η Μόνικα Μπελούτσι κάνει μία εντυπωσιακή αρχή ”συναρμολογήματος” αλλά ο ρόλος της θα μπορούσε και να λείπει διότι δεν προσθέτει τίποτα στην πλοκή. Το ίδιο και ο χαρακτήρας του Τζάστιν Θέρουξ.
”Απλώνει” λίγο περισσότερο από ότι θα έπρεπε, με λίγο συμμάζεμα στο σενάριο και στους χαρακτήρες θα μιλάγαμε για την ίδια απόλαυση με την πρώτη ταινία, η παραγωγή είναι πολύ προσεγμένη, η μουσική του Ντάνι Έλφμαν κλασική, και η Κόλιν Άτγουντ ως νέα προσθήκη στα κοστούμια ετοιμάζεται από τώρα για την υποψηφιότητα της. Σε έναν μικρό ρόλο και ο Ντάνυ Ντε Βίτο, μαζί και ένα μωρό Σκαθαροζούμης, ίσως η πιο αστεία νέα προσθήκη της ταινίας. It’s Showtime again!
Αχιλλέας Βασιλείου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα cinepivates.gr