Ένα νεορεαλιστικό ελληνικό δράμα στα βήματα του «ιταλικού νεορεαλισμού», όπως αποκλήθηκε το κινηματογραφικό κίνημα που απεικόνιζε ρεαλιστικές εικόνες της καθημερινότητας αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ακόμα υπήρχε φτώχεια και εξαθλίωση και οι κοινωνίες προσπαθούσαν να ορθοποδήσουν.
Στο Δουργούτι εκτυλίσσεται η ιστορία ενός σκληρά εργαζόμενου νεαρού φορτηγατζή (Γιώργος Φούντας) που βρίσκεται μπλεγμένος σε μια παράνομη δοσοληψία με έναν έμπορο ναρκωτικών (Στέφανος Στρατηγός), ο οποίος θα προσπαθήσει να του στερήσει το φορτηγό του. Με τη βοήθεια των γειτόνων του, θα βγει αλώβητος από αυτήν την περιπέτεια και θα κερδίσει την καρδιά της αγαπημένης του (Μαργαρίτα Παπαγεωργίου).
Το Δουργούτι ήταν μια ιδιόμορφη συνοικία κοντά στο κέντρο της Αθήνας, που είχε δημιουργηθεί το 1914 όταν χιλιάδες Αρμένιοι άρχισαν να καταφθάνουν στην Ελλάδα διωκόμενοι από την Τουρκία. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή κατακλύστηκε από πρόχειρες κατασκευές, τρώγλες από πρόχειρα υλικά, που φιλοξενούνταν οικογένειες προσφύγων. Έλληνες εσωτερικοί μετανάστες και πρόσφυγες συμβιώνουν εκεί αρμονικά μαζί με παλιννοστούντες και Αρμένιους. Δίπλα στην κεντρική λεωφόρο των Αθηνών με τις καινούργιες πολυκατοικίες (σήμερα λέγεται Νέος Κόσμος), θα παραμείνει για χρόνια μια ολόκληρη κοινωνία δεμένη και κινούμενη δυναμικά, παρότι στο περιθώριο της πρωτεύουσας.
Η λυρική ματιά του Κούνδουρου στη συνοικία και τους ανθρώπους της, συγκινησιακά φορτισμένη, με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και με τη φωνή του Μάνου Κατράκη στην αφήγηση, οδήγησε σε μεγάλη επιτυχία της ταινίας, παρά το γεγονός ότι είχε περιπέτειες με τη λογοκρισία της εποχής, που δεν επέτρεπε «δυσφημιστικές για την εικόνα της χώρας μας» ταινίες.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιοεύτηκε στον ιστοσελίδα amarysia.gr