Νικητές πολλών εκατομμυρίων ευρώ από κληρώσεις του Lotto, βλέπουν τα όνειρα τους για μια ζωή ονειρεμένη να μετατρέπονται σε κανονικό εφιάλτη.
Εμφανίζεται κάθε τόσο μια γαλλική «κωμωδία του καλοκαιριού» που ξεφεύγει από την τυπική θεματολογία του «είδους», αποφεύγοντας ν’ αναζητήσει το γέλιο στα συνήθη φυλετικά ή οικογενειακά στερεότυπα με τα οποία εδώ και χρόνια οι Γάλλοι γραφιάδες έχουν… δέσει τον γάιδαρό τους. Πριν από μερικά καλοκαίρια, η σχετική προσπάθεια έφερε τον τίτλο «Το Κλαμπ των Χωρισμένων» (2020), φιλμ που κόπιαρε ανεπιτυχώς την αμερικανική κωμωδία καφρίλας της δεκαετίας του ’80. Η φετινή είναι τούτη η «Τύχη να σου Πετύχει», η οποία αναζητά έμπνευση στις σπονδυλωτές ιταλικές κωμωδίες (όπως εμφανίστηκαν από τη δεκαετία του ’60 κιόλας), αντιγράφοντας, εν τούτοις, τις υπέροχες και άκρως γελαστερές «Ιστορίες για Αγρίους» (2014). Δείχνουν (αρχικά) πως θα το παλέψουν το θέμα, ξανά μανά, όμως, οι φίλοι μας οι Γάλλοι μένουν στην προσπάθεια.
Αν οι αργεντίνικες «Ιστορίες» σατίριζαν γενικά (και τόσο εύστοχα) την έκρυθμη κοινωνική κατάσταση της εποχής, αλλά κι έναν λαό ολόκληρο, η «Τύχη» περιορίζεται στο κλασικό, παγκόσμιο motto «το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία». Αποτελείται από τέσσερα εντελώς ανεξάρτητα επεισόδια (μόνο το πρώτο επανέρχεται στο τελευταίο μέρος του φιλμ, ώστε να ολοκληρώσει την ιστορία του), τα οποία καταπιάνονται αποκλειστικά και μόνο με την τρέλα του ξαφνικού πλούτου, υπό το πρίσμα του προαναφερθέντος ρητού. Μια λαϊκή τετραμελής οικογένεια, μια νεαρή μοναχική γυναίκα, μία ομάδα μουσουλμάνων τρομοκρατών και μια παρέα νοσοκόμων βλέπουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την τύχη να τους χαμογελά, αφού κρατούν στα χέρια τους τον τυχερό λαχνό δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Τότε, όμως, είναι που συνειδητοποιούν με άγριο (ενίοτε) τρόπο πως… money, it’s a crime.
Η πρώτη ιστορία σε ξεγελά. Κουβαλά την αληθοφανέστατη τρέλα της απελπισίας, όπως προκύπτει από την άξαφνη ανακάλυψη πως για λίγα λεπτά της ώρας ενδέχεται να μην γίνει κάποιος πλούσιος! Η μάχη με τον χρόνο του πάτερ φαμίλια της οικογένειας Ρουσέλ στους δρόμους της Μασσαλίας είναι ενορχηστρωμένη με τρόπο τέτοιο που σε προκαλεί να σκεφτείς πως, ναι, για 5.000.000 ευρώ κι εγώ θα έκανα τα ίδια (αν όχι και χειρότερα!). Η επανάκαμψη του συγκεκριμένου επεισοδίου, βέβαια, ώστε να ολοκληρωθεί ψύχραιμα ο κύκλος της τρέλας της στιγμής, εξελίσσεται με τρόπο άκρως συμβατικό, ο οποίος δεν ταιριάζει με τα αρχικώς υποσχόμενα.
Με την παρατήρηση αυτή, δυστυχώς, δένουν και τα υπόλοιπα τρία sketch του φιλμ. Το χρήμα, σύμφωνα με αυτά, δεν αλλάζει τους ανθρώπους, απλώς αποκαλύπτει το αληθινό τους πρόσωπο. Η μοναχική γυναίκα η οποία ψάχνει τον όμορφο πρίγκιπα που θα την ερωτευτεί παράφορα, οι τρομοκράτες που δρουν έτσι λόγω… ανάγκης και η νοσοκόμα που αρνείται (αρχικά) ν’ αρπάξει τον νικηφόρο λαχνό του μακαρίτη που φρόντιζε, αποτελούν την άλλη όψη ενός πανομοιότυπου νομίσματος, που περισσότερο ηθικολογεί παρά χώνει το μαχαίρι στην καρδιά της καυστικής σάτιρας. Στην περίπτωση, μάλιστα, της φάσης με τους νοσοκόμους και τη θανατική κατάρα που προκύπτει άπαξ της «απαλλοτρίωσης» του λαχνού, το επεισόδιο κοπιάρει άγαρμπα την ανάλογη σκηνή μακάβριας και εντελώς… κουλής μοιρασιάς του «Είναι Ένας Τρελός… Τρελός… Τρελός Κόσμος» (1963), για να το γυρίσει έπειτα σε «Βλέπω το Θάνατό σου» (2000) αλλά σε στυλ μαύρης κωμωδίας. Σπάει πλάκα με ευαίσθητα θέματα η «Τύχη» (μη διστάζοντας σε κάποιες λίγες στιγμές να παρασπάσει), όμως, το κάνει με τρόπο εντελώς προβλέψιμο, από την αρχή κιόλας της κάθε αυτοτελούς ιστορίας. Η ελπίδα της άνετης ζωής που σακατεύεται εξαιτίας της μανίας για πλούτη, καταλήγει μονίμως στο (από το ξεκίνημα και τετράκις!) αδιαπραγμάτευτο συμπέρασμα πως (άντε πάλι)… «το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία».
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Ελαφρώς διαφορετική από τις συνηθισμένες «κωμικές» γαλλικουργιές του καλοκαιριού, που ναι μεν έχει γοργό ρυθμό (βοηθά σ’ αυτό και το σπονδυλωτό του πράγματος), αλλά δεν είναι όσο αστεία ή μαύρη νομίζει, διαθέτοντας μερικές σκόρπιες (έστω) εξαιρέσεις. Αν δεν είσαι φίλος των αφηγηματικά ανεξάρτητων μικρών ιστοριών, τούτο δύσκολα θα σου αλλάξει τη γνώμη. Αν παρακολουθείς αποκλειστικά γαλλικά έργα, μπορεί και ν’ αναφωνήσεις με αγαλλίαση πως βρήκες κάτι το διαφορετικό!
Νίκος Παλάτος
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr