Ενώ κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του, ένας σκηνοθέτης θα παίξει το τελευταίο του χαρτί για να επιβιώσει. Θα εμπλέξει την οικογένειά του σε ένα επικίνδυνο κινηματογραφικό πείραμα που ίσως τον βοηθήσει και να βρει χρηματοδότη για να συνεχίσει να ζει από τα όνειρά του, και να σώσει εκτός από την επαγγελματική του αξιοπρέπεια, και την κοινωνική του.
Στο «The Big Father» ερευνάται η διάσωστη της αξιοπρέπειας με αναξιοπρεπή τρόπο. Η μαύρη κωμωδία του Κωνσταντίνου Στραγαλινού, ρέπει προς την καταγγελία. Εξερευνώντας τα αχαρτογράφητα όρια της τέχνης αλλά και της ελαστικότητας τους στο πλαίσιο του «η τέχνη για την τέχνη», κρατάει τα γκέμια του παράλογου και προσφέρει λογικές εξηγήσεις ουδετερότητας, οδηγώντας την αφήγηση σε προφανή και προδιαγεγραμμένα μονοπάτια. Η πρώτη αντιπαράθεση του ήρωα με το υπερ-εγώ του έρχεται περίπου στο μέσο, αδρανοποιώντας το κυρίαρχο ερώτημα που θα τεθεί ξεκάθαρα «Πρέπει η ζωή να γίνει ταινία ή η ταινία οφείλει να παράγει ζωή».
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr