ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ - Θοδωρής Δημητρόπουλος

Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο, η ταινία παρουσιάζει την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας που μόλις άγγιξε την ενηλικίωση. Κάπου στην ύπαιθρο της Ανατολικής Γερμανίας, λίγο μετά την πτώση του Τείχους, οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει ραγδαία, το περιβάλλον αν και ίδιο είναι πλέον διαφορετικό, κι οι άνθρωποι που το κατοικούν αναζητούν νέους συσχετισμούς– συνειδητά ή μη. Αυτή η αγωνία εκφράζεται μέσα από την επιθυμία και τις φαντασιώσεις της 19χρονης Μαρία (Μαρλένα Μπούροφ) που συγκεντρώνονται στο πρόσωπο του αγρότη Χέννερ (Φέλιξ Κράμερ) που έχει τη διπλάσια ηλικία της και ζει κοντά στη φάρμα των γονιών του αγοριού της. Ανάμεσά τους θα αναπτυχθεί ένα φλογερό πάθος, μια αληθινή φαντασίωση.

Υπάρχει κάτι το μάλλον απλοϊκό στον τρόπο ανάπτυξης του δράματος και σε μια αφήγηση που αδικαιολόγητα απλώνεται σε περισσότερο από δύο ώρες, κρεμώντας σε αρκετά σημεία επανάληψης. Όμως η σκηνοθετική ματιά της Άτεφ δεν αφήνει ποτέ αυτή την κινηματογραφική απόδοση να χάσει το ενδιαφέρον της. Η Άτεφ, σκηνοθέτης του συγκλονιστικά σωματικού μελοδράματος “Πιο Πολύ Από Ποτέ” με την Βίκι Κριπς, δείχνει κι εδώ το πώς η εμμονή του κάδρου με τα σώματα μπορεί να κρύβει μέσα της μια αληθινή κοινωνικοπολιτική συνθήκη.

Η ταινία είναι γεμάτη ωμές, άγριες σκηνές σεξ –και μάλιστα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους με μεγάλη διαφορά ηλικίας– όμως τα πάντα είναι τόσο συνδεδεμένα με τη φύση, που σχεδόν καλείσαι να αφήσεις τον πολιτισμό πίσω παρακολουθώντας το φιλμ. Σε μια στιγμή στο χρόνο όπου η αστική περιχαράκωση μοιάζει εξαφανισμένη, σαν αντικείμενο προς ανακάλυψη, έχεις δύο ανθρώπους να έρχονται σε επαφή με κάτι το αρχέγονο. Και την κάμερα της Άτεφ να ατενίζει κορμιά και φύση σα να αποτελούν το ένα επέκταση του άλλου, ένα flow μιας άγριας αρμονίας.

Αυτό που βιώνουμε εδώ αποτελεί ένα πραγματικό σημείο μηδέν για τον σχηματισμό της σύγχρονης Δύσης, κι είναι εκεί ακριβώς που η Μαρία κι ο Χέννερ (ένα κορίτσι κι ένας άντρας, ή το μέλλον απέναντι στο παρελθόν) γίνονται ένα με τη φύση, γνωρίζοντας καλά πως αυτή η όποια σύνδεση έχει κάτι το καταδικασμένο.