Κάτω από τον καυτό ελληνικό ήλιο, οι ανιματέρ που δουλεύουν σε ένα all-inclusive ξενοδοχείο προετοιμάζονται για την τουριστική σεζόν. Η Κάλια είναι η αρχηγός της ομάδας. Καθώς το καλοκαίρι κορυφώνεται και η πίεση αυξάνεται, οι νύχτες τους γίνονται βίαιες και ο αγώνας της Κάλιας αποκαλύπτεται στο σκοτάδι. Αλλά όταν ανάψουν ξανά τα φώτα, το σόου θα πρέπει να συνεχιστεί.
Μια αλληγορική «γροθιά στο στομάχι». Θρυμματίζει τη βιτρίνα του τουριστικού θαύματος, δείχνοντας το σαθρό παρασκήνιό της. Ισως υπερβολικά, για να ισχυροποιήσει την αντίθεση. Γιατί τη βιτρίνα και όχι την πιο αθέατη πλευρά; Γιατί η βιτρίνα πρέπει να γίνεται κομμάτια. Οσο η βιτρίνα αντέχει, κρύβει. Οι εργαζόμενοι που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή «πέφτουν στη μάχη», αλλοτριώνονται μέχρι το μεδούλι, συνεχίζουν να είναι μέρος του ρόλου τους και όταν βρίσκονται εκτός δουλειάς, μέχρι να καταρρεύσουν. Πότε τελειώνει η δουλειά; Εχει ωράριο; Εχει δικλίδες ασφαλείας; Οι εργαζόμενοι εξαντλούνται σωματικά και ψυχολογικά για να βγάλουν το μεροκάματο. Ποιος ξέρει τι θα κάνουν τους υπόλοιπους μήνες; Μαθαίνουν με πολύ δύσκολο τρόπο το γεγονός ότι είναι αναλώσιμοι και αντικαθίστανται στο δευτερόλεπτο από την επόμενη παρτίδα φτηνού, «ευέλικτου» εργατικού δυναμικού. Αλλωστε όλοι μπορούν να κάνουν «κωλοτούμπες». Μαθαίνουν, αφού φτάσουν στον πάτο, ότι αυτό που κάνουν για την επιβίωσή τους δεν είναι Τέχνη, δεν είναι σε τίποτα διαφορετικό από αυτό που κάνει ένας οποιοσδήποτε εργαζόμενος στον εξαντλητικό τουριστικό τομέα. Είναι γρανάζια μιας καλοστημένης μηχανής, που βγάζει κέρδος πάνω στις πλάτες τους και στοιχειώνει ακόμα και τον ύπνο τους. Δεν βλέπουν όνειρα, δεν κάνουν όνειρα, είναι παραδομένοι στη μοιρολατρία, γνωρίζουν εν τέλει τον «σκοπό» τους. Ξυπνάνε άραγε ποτέ από τον εφιάλτη; Η δυστοπία είναι εδώ, έχει όνομα, έχει αιτία. Δίνει η Εξάρχου λύση; Ανατρέπει τα καθιερωμένα; Μήπως οργανώνεται κανείς στο σωματείο του και διεκδικεί καλύτερες συνθήκες; Οχι. Στοχεύει στα ενδότερα ένστικτα, αυτά της επιβίωσης. Αφήνει όμως μια μικρή χαραμάδα φωτός μέσα στη νύχτα. Βλέπουμε σπάνια κοινωνικές ταινίες στα ελληνικά δεδομένα τα τελευταία χρόνια, ας είμαστε λιγότερο αυστηροί. Η φετινή χρονιά ήταν η χρονιά που «καταλάβαμε» τις δυνατότητες της Δήμητρας Βλαγκοπούλου, τόσο με το αγαπημένο μας μικρού μήκους «Αερολίν» όσο και με τούτο δω το θηρίο... Η ερμηνεία της είναι παραπάνω από τη μισή ταινία, μόνο και μόνο γι' αυτήν την ερμηνεία αξίζει να τη δει κανείς. Αν σε έναν έστω άνθρωπο ξυπνήσει το «γαμώτο», είναι κέρδος. Εξαιρετική και η πρωτοεμφανιζόμενη Φλομαρία Παπαδάκη.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr