Το 1970, ο απεχθής και δύστροπος καθηγητής Ιστορίας κύριος Πολ Χάνναμ (Πολ Τζιαμάτι) αναγκάζεται να ξοδέψει λίγο περισσότερο χρόνο με τον επαναστάτη μαθητή του Άνγκους (Ντόμινικ Σέσα) εντός του οικοτροφείου καθώς οι γονείς του δεύτερου δεν θα τον φιλοξενήσουν τα Χριστούγεννα. Μαζί τους, σε ρόλο καταλύτη, θα μείνει μια ουσιαστική στην παρατήρησή της μαγείρισσα (Ντα’Βάιν Τζόι Ράντολφ) που πρόσφατα έχασε το παιδί της στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Ο Αλεξάντερ Πέιν ξέρει καλύτερα από τους περισσότερους σκηνοθέτες της γενιάς του, και την κινηματογραφική γλώσσα, και να μεταμορφώνει τις αδυναμίες των χαρακτήρων του σε αφηγηματικά πλεονεκτήματα. «Τα Παιδιά του Χειμώνα» -με 5 υποψηφιότητες για Όσκαρ, όπως ανακοινώθηκε μόλις χθες- είναι το πιο ώριμο πνευματικό του τέκνο. Σαν μια παράφραση της ιστορίας του Σκρουτζ, εδώ τα φαντάσματα έχουν χέρια, πόδια και ζουν ανάμεσα μας: Μια εκπρόσωπος της Αφροαμερικανικής κοινότητας που σχολιάζει το πρόσφατο παρελθόν της Αμερικής και ένας νεαρός φοιτητής που εκπροσωπεί μαζί με τα όνειρα, τη «γενιά του Πρόζακ» που θα ακολουθήσει. Το παρόν σε μορφή ιστορίας, καθρεφτίζεται στον αξιολύπητο δάσκαλο που στηρίζει την εμπειρία του εξολοκλήρου στα γνωμικά όσων έχει μελετήσει και όχι στην ανύπαρκτη ανθρώπινη εμπειρία του. Σαρωτικός στην απλότητα του, ο Πολ Τζιαμάτι, ζεσταίνει τις χειμωνιάτικες καρδιές στο επιμορφωτικό κινηματογραφικό του ταξίδι στην πραγματική ζωή. Στο ίδιο επίπεδο και η Ντα’Βάιν Τζόι Ράντολφ. Με τις ξεκάθαρες αναφορές στις στουντιακές ταινίες του ’70, «τα παιδιά του χειμώνα» είναι μια ευχάριστη ταινία, που όπως και οι ταινίες εκείνης της δεκαετίας, έρχονται για να μείνουν στην ιστορία, αξιοποιώντας τα μελό (και ηθικοπλαστικά) στοιχεία στο έπακρο. Ποιος όμως είπε ότι δεν είναι ωραίο το μελό;
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr