ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΤΟ ΡΟΜΠΟΤ, Ο - Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος

Μοναχικός σκύλος βλέπει σε διαφήμιση πως ρομπότ με εξατομικευμένο μενού μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι φίλοι και αμέσως παραγγέλνει ένα που του μαθαίνει αμέσως τις χαρές της ζωής. Σε μια μεγαλούπολη όπως η Νέα Υόρκη όπου κυριαρχεί η αδιαφορία, αυτή η σαρωτική φιλία, συχνά ποτισμένη από έναν παιδικό ρομαντισμό, σμιλεύει τις ψυχές δύο μονάδων (μιας πονεμένης και μιας άμαθης ψυχής) που γίνονται ένα.

Αυτό το ασαφές προς τις προθέσεις και το φύλο παρεάκι, που αποκτά η ζωή του νόημα από την μιά κάποια καμαραντερί, βυθίζεται κάτω από το δέρμα σου όταν οι συγκυρίες θα το καταδικάσουν να χωριστεί. Δεν σε αφορά στιγμή που ο ένας είναι σκύλος και το άλλο του μισό ρομπότ· ίσως και να σε βοηθά λίγο να δεις το μεγαλείο της ανθρώπινης καρδιάς από απόσταση. Και είναι σοφό που μια τόσων αναγνώσεων ταινία, στηρίζεται στην αποχή διαλόγων (τεχνική που ο σκηνοθέτης έχει χρησιμοποιήσει και στο Blancanieves) όσο αντιστέκονται στην επιθυμία του «και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Ο Μπέργκερ επιλέγει την αλήθεια, όπως είχε κάνει και το «La la land» κάποια χρόνια πριν, και κερδίζει το στοίχημα. Και δεν συμβιβάζεται με την πρόταση της, αυτή της συμβιβαστικής λύσης [ΑΚΑ «και η ζωή συνεχίζεται»] ώστε το πραγματικό της μήνυμα να αντηχεί αποκλειστικά ως αποτέλεσμα των καταναγκαστικών επιλογών των ηρώων.

Με μικρή επιφύλαξη, πιο ανθρώπινη ταινία δεν θα δείτε αυτή τη σαιζόν· και δες ειρωνεία: Την ανθρωπιά διδάσκεσαι από ένα αγνό ρομπότ και ένα μαχητικό σκυλί, που θα παραιτηθεί πριν τερματίσει.

Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr