Χωρίς ο χρόνος να διευκρινίζεται επακριβώς και με φόντο το Τσεπέλοβο των Ζαγοροχωρίων, αυτή η γλυκύτατη χριστουγεννιάτικη ταινία, το ντεμπούτο του ηθοποιού Γιάννη Τσιμιτσέλη στην κινηματογραφική σκηνοθεσία, παρακολουθεί τις περιπέτειες ενός αξιαγάπητου ζαχαροπλάστη, χήρου, πατέρα και παππού (Αλέξανδρος Αντωνόπουλος) από την στιγμή που αναλαμβάνει να προστατέψει ένα ορφανό κορίτσι κρύβοντάς το στο σπίτι του (την υποδύεται η Αριάδνη Μπελλή– η οποία παίζει και στην «Φόνισσα» της Εύας Νάθενα).
Ο παππούς, η ψυχή της ταινίας χάρη στην ψύχραιμη ερμηνεία του Αντωνόπουλου που τον υποδύεται φυσιολογικά, σαν έναν κανονικό άνθρωπο και χωρίς τις γραφικότητες που θα τον μετέτρεπαν σε γκροτέσκα φιγούρα, έχει μπόλικες σκοτούρες.
Πρώτον υπάρχουν τα δικά του εγγόνια (Σπύρος Ντούγιας, Στέλλα Μουρίκη) που συμμετέχουν στη «επιχείρηση» σωτηρίας.
Δεύτερον υπάρχει και η χωρίς σύζυγο κόρη του (Κατερίνα Γερονικολού) που σύμφωνα με τα σχέδια του παππού θα μπορούσε να ταιριάξει με έναν γιατρό της περιοχής (Ηλίας Μελέτης).
Και τέλος ο παππούς έχει να αντιμετωπίσει τις κουτσομπόλες του χωριού (Μαίρη Σαυρακέλη, Νικολέτα Βλαβιανού) που χώνουν τη μύτη τους παντού δυσκολεύοντας το έργο του.
Ολο αυτό το σκηνικό πλάθει μια ευχάριστη, καλών προθέσεων ταινία απευθυνόμενη σε όλη την οικογένεια, η οποία σου δίνει ακριβώς αυτά που περιμένεις να δεις αλλά σου τα δίνει με επαγγελματισμό και κυρίως με σεβασμό απέναντί σου. Αψεγάδιαστη τεχνικά, τόσο στη φωτογραφία (είναι του Παναγιώτη Βασιλάκη, διευθυντή φωτογραφίας στην «Φόνισσα»), όσο – κυρίως – στον ήχο των Πάνου και Νίκου Παπαδημητρίου αλλά και το μοντάζ του Νίκου Γαβαλά.
Πάνω από όλα, το ισορροπημένο σενάριο (των Μιχάλη Ρέππα, Θανάση Παπαθανασίου, Αγνής και Χάρη Χιώτη) κυλά ήρεμα, χωρίς εντάσεις, πλημμυρισμένο (αναπόφευκτα) από ενάρετα μηνύματα αγάπης. Τελικά, αυτή η χριστουγεννιάτικη ταινία, δεν έχει τελικά σχεδόν τίποτα να ζηλέψει από τις αντίστοιχες αμερικανικές.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr