Ο θάνατος ενός μικρού παιδιού και το δυσβάσταχτο τραύμα που θα αφήσει πίσω του, είναι το «τερέν» της δραματικής ταινίας του Ιάπωνα σκηνοθέτη Κότζι Φουκάντα. Ο μικρός Κέιτα θα πνιγεί στην μπανιέρα του σπιτιού του και ενώ στο σπίτι γινόταν μια γιορτή. Αλλά σιγά –σιγά μαθαίνουμε την ιστορία αυτής της οικογένειας που είναι πολύ πιο σύνθετη απ’ όσο έδειχνε. Ο βιολογικός πατέρας του νεκρού παιδιού είναι ένας άστεγος αλλοδαπός που έχει χωρίσει από την μητέρα του παιδιού (η Φουμίνο Κιμούρα κρατά σχεδόν όλη την ταινία πάνω της), ενώ οι γονείς του νέου της συζύγου (Κέντο Ναγκαγιάμο), δεν την αποδέχονται.
Αυτές οι καταστάσεις ωστόσο είναι άνευ σημασίας στην πραγματικότητα γιατί το πρόσωπο της απόλυτης τραγωδίας, δεν παύει να είναι ο θάνατος. Σαν ένας καλός μαθητής του συμπατριώτη του Χιροκάζου Κόρε Εντα, ο Φουκαντα χειρίζεται με προσοχή την ανάπτυξη των χαρακτήρων, τις σιωπές αλλά και τις εντάσεις που προκαλεί η απώλεια του παιδιού και δημιουργεί μια ταινία συγκινητική αλλά που ουσιαστικά λέει το αυτονόητο: η ζωή συνεχίζεται έστω και αν μερικά τραύματα είναι καταδικασμένα να μείνουν για πάντα αθεράπευτα.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr