Η «Παλιά βελανιδιά», όπως είναι το όνομα της παμπ στον ξένο τίτλο της ταινίας είχε κάποτε ζήσει ένδοξες μέρες αλλά τώρα, δεν είναι παρά ένα ερείπιο, όπως ερείπιο είναι και η πόλη στην οποία η παμπ βρίσκεται, κάπου στον βορρά της Αγγλίας. Οι πελάτες της, παλιοί ανθρακωρύχοι που αναγκάστηκαν να τραβήξουν διαφορετικούς δρόμους όταν τα ορυχεία έκλεισαν, είναι κάτοικοι μιας πόλης που έχει μετατραπεί σε καταφύγιο μεταναστών από την Συρία. Και από αυτό το σημείο ο 89χρονος πλέον Ken Loach και ο σεναριογράφος του Πολ Λάβερτι, καταφέρνουν να συνδέσουν το παρελθόν με το παρόν και να σε βάλουν για τα καλά μέσα στο πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο μιας άκρως επίκαιρης ιστορίας.
Μέσω της επικαιρότητας του μεταναστευτικού ζητήματος, η «Τελευταία Παμπ» υπογραμμίζει θέματα καθαρά πολιτικά σε σχέση με την ζωή στην Αγγλία. Ο Λόουτς αφουγκράζεται το πρόβλημα της στέγασης και των εξώσεων των ανθρώπων από τα σπίτια τους, φαινόμενο καθημερινό από το οποίο είναι τελικά φυσικό να προκύψει ο ρατσισμός. Για τους δυο δημιουργούς μικρογραφία μιας ρημαγμένης πόλης είναι αυτή η παμπ, όπως μικρογραφία μιας ρημαγμένης χώρας είναι και η χώρα.
Όμως τελικά, η συγκεκριμένη ιστορία διακρίνεται από μια παραδοξότητα από την οποία πηγάζει η κατά τον Λόουτς ελπίδα: με την άφιξη μεταναστών από την Συρία, αυτή η πόλη – φάντασμα αποκτά και πάλι ζωντάνια. Ναι μεν ξυπνά ρατσιστικά ένστικτα σε ένα μεγάλο μέρος της κοινότητας αλλά την ίδια στιγμή, με τον τρόπο τους, οι Σύριοι καταφέρνουν να μπουν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και αυτό χάρη στην επιμονή ενός ντόπιου, του ιδιοκτήτη της παμπ (Ντέιβ Τέρνερ) ενός λιγομίλητου μα ευαίσθητου ανθρώπου που γίνεται φίλος μιας Σύριας (Ελμπα Μαρί) και είναι ο μόνος που δείχνει να καταλαβαίνει τους «ξένους». Όμως η ελπίδα για να υλοποιηθεί σε κάτι θέλει πολλή δουλειά, λέει αυτή η μελαγχολική, ρεαλιστική και πάνω από όλα βαθιά ανθρώπινη ταινία.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr