« Το Τέρας» είναι η 16η ταινία μεγάλου μήκους, του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη Χιροκάζου Κόρε-εντα( Κλέφτες Καταστημάτων, Like Father Like Son).
Η θέση των παιδιών στον σύγχρονο κόσμο και ο αντίκτυπος της συμπεριφοράς των ενηλίκων στην εφηβική ψυχή, απασχολούν συστηματικά τον Ιάπωνα δημιουργό.
Επαναφέρει στο προσκήνιο την αγαπημένη του θεματική και ακολουθεί την τεχνική φόρμα της ταινίας «Rashomon» του Ακίρα Κουροσάβα, εξετάζοντας τα γεγονότα της ιστορίας μέσα από τρεις διαφορετικές οπτικές γωνιές, πως ο κάθε ήρωας αντιλαμβάνεται την εκδοχή του τέρατος, από την σκοπιά της μητέρας ( Σαόρι), του δασκάλου( Χόρι) και του παιδιού ( Μινάτο), με το κοινό να καθοδηγείται σε κυκλικές αφηγήσεις, αμφισβήτησης, ταύτισης και εν τέλει προσωπικής κρίσης για τους ήρωες, τα γεγονότα και την κοινωνία.
Η ταινία ξεκινά με μια μεγάλη φωτιά και κλείνει με μια δυνατή καταιγίδα, ένα επίσης παιχνίδι με κοινωνικούς και οικολογικούς συμβολισμούς.
Η μητέρα πανικοβάλλεται, όταν αντιλαμβάνεται πως το παιδί της μπορεί να έχει δεχθεί μπούλινγκ από το δάσκαλό του σχολείου. Μαινόμενη θα αναζητήσει την αλήθεια, αλλά η συμπεριφορά των υπευθύνων του σχολείου, ξεπερνά το όριο της απλής αδιαφορίας. Είναι η μία εκδοχή, η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται μέσα από τη ματιά του δασκάλου και του παιδιού.
Ο Κόρε-εντα θέτει εδώ το ερώτημα, εάν ζούμε μέσα σε « τέρατα» ή εάν το « τέρας» φωλιάζει μέσα μας και σε ποιο βαθμό γαλουχείται ή διεγείρεται. Γονείς τέρατα, παιδιά τέρατα, εκπαιδευτικοί τέρατα, εκπαιδευτικό σύστημα τέρας, τα ψέματα, οι φήμες, η βία, το τι κρύβει ο καθένας μέσα του, αντιπροσωπεύουν την αλληγορική διάσταση του όρου και προσδίδουν στο έργο μια αιχμηρή κοινωνική ματιά ή οποία μπορεί να είναι και λίγο επιτηδευμένη , δηλαδή να μη βγαίνει εντελώς φυσικά. Εξετάζει επίσης την παιδική φιλία-ίσως και κάτι παραπάνω- βάζοντας προς το τέλος αμυδρά –ως υπαινιγμό- και το ομόφυλο ερωτικό στοιχείο στο πάζλ, το οποίο ίσως θα μπορούσε να αποφύγει, από τη στιγμή που έθεσε μια σειρά από άλλα μεγάλα θέματα.
Άρτια από κάθε άποψη η στιγμή όπου τα δύο αγόρια οδεύουν προς τις γραμμές του τρένου και εμπνευσμένη -για άλλη μια φορά- η μουσική του αείμνηστου πια Ριουίτσι Σακαμότο.
Ιάκωβος Γωγάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα screeneye.gr