Βρισκόμαστε στο 1885. Η Εζενί, σπουδαία μαγείρισσα, δουλεύει για τον διάσημο γκουρμέ Ντοντέν εδώ και 20 χρόνια. Με το πέρασμα των χρόνων ο αμοιβαίος τους σεβασμός στον βωμό της γαστρονομίας εξελίσσεται σε έρωτα, όμως εκείνη δεν δέχεται να τον παντρευτεί όσο κι αν εκείνος την πολιορκεί. Η σχέση τους γεννάει μια σειρά πιάτα υπό την έμπνευση του Ντοντέν και την αριστοτεχνική εκτέλεση της Εζενί.
Το φετινό Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών έχει την ιδιότητα να αφυπνίζει τις αισθήσεις που συνδέονται με τη γαστρονομία. Οσφρηση, γεύση και αφή διεγείρονται διότι η ιεροτελεστία του μαγειρέματος είναι τόσο καθοριστική (και εξαντλητικά περιγραφική) που παρασύρει τον θεατή στη δίνη της και δίκαια μοιάζει να είναι ο πρώτος και σημαντικότερος πρωταγωνιστής, εκείνος που καθορίζει τις σχέσεις και την εξέλιξή τους. Ο έρωτας είναι απότοκο της γαστριμαργικής απόλαυσης, συμπληρώνει την ήδη πολύ στενή σχέση των πρωταγωνιστών. Αν και δεν εστιάζει καθοριστικά στον έρωτα, εκείνος κάνει την εμφάνισή του παντού - στα πιάτα, στα βλέμματα, στη φροντίδα, στην αποπλάνηση... Το φαγητό είναι έρωτας αθεράπευτος και διαρκής. Η Εζενί είναι μια γυναίκα που προτιμά να είναι μαγείρισσα και ερωμένη παρά σύζυγος, διατηρώντας τη φλόγα ζωντανή και το ενδιαφέρον του Ντοντέν αμείωτο. Η ιεροτελεστία τούτη δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί - αντίστοιχη, αλλά αισθητά μικρότερη σε διάρκεια, συναντάμε στη «Γιορτή της Μπαμπέτ» του Γκάμπριελ Αξελ. Αυτό που της λείπει, πέραν του ότι απευθύνεται σε σινεφίλ με υπομονή, είναι το κοινωνικό πρόσημο, το οποίο υπάρχει σχεδόν σε κάθε άλλη ταινία που ασχολείται με το φαγητό, και πώς θα γινόταν αλλιώς, αφού η τροφή είναι η πρωταρχική ανάγκη του ανθρώπου. Από αυτήν τη σκοπιά, η τελευταία παρατήρησή μας είναι ότι όταν ο λαός πεινάει, εμείς δεν ασχολούμαστε με το παντεσπάνι...
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr