Με το μεταναστευτικό, την την διαφορετικότητα, την οικογένεια, τους καταπιεσμένους σεξουαλικούς πόθους και την διαφορετικότητα σε αυταρχικές κοινωνίες, καταπιάνεται το δραματικό, κοινωνικό θρίλερ «Αντίπαλος» του Ιρανού, που ζει εδώ και χρόνια στη Δανία, Μίλαν Αλάμι, που πρωτοπροβλήθηκε στο Πανόραμα της φετινής Μπερλινάλε.
Ο Ιμάν αναγκάζεται να εγκαταλείψει το Ιράν μαζί με την οικογένεια του, ύστερα από, καταστροφικές για τη ζωή του διαδόσεις, αναζητώντας άσυλο στη Σουηδία. Μετανάστες πια, σε ένα υποβαθμισμένο, υπερφορτωμένο με άλλους Ιρανούς μετανάστες, ξενοδοχείο, ο Ιμάν, παρά την υπόσχεση στη γυναίκα του, αποφασίζει να επιστρέψει στο πρώην επάγγελμα του παλαιστή, πιστεύοντας πως αυτό θα τους βοηθήσει στην έγκριση ασύλου.
Η ταινία ξεκινά με το απόσπασμα της μαύρης λεσβίας ποιήτριας, Όντρ Λόιντ, «οι σιωπές μου δεν με προστάτευσαν, οι σιωπές σας δεν θα σας προστατέψουν». Απόσπασμα, προάγγελος της ατμόσφαιρας που θα ακολουθήσει. Από την πρώτη κιόλας σκηνή, με τα χτυπήματα και τις κραυγές παλαιστών σε κάποιο γυμναστήριο, δημιουργείται η αίσθηση της επικείμενης βίας, που παρακολουθούμε στις εικόνες αμέσως μετά με τον Ιμάν να τρέχει στο δρόμο, κυνηγώντας έναν άλλο παλαιστή που προσπαθεί να ειδοποιήσει την αστυνομία, τσακίζοντας τον με αγριότητα στο ξύλο, και εγκαταλείποντας τον αιμόφυρτο στο έδαφος.
Ο Αλάμι, με την εξοχή ερμηνεία του Παϊμάν Αάντι, φτιάχνει το συγκλονιστικό, σπαρακτικό οδοιπορικό του ταλαίπωρου Ιμάν, σε ένα, στο πρώτο μέρος, χιονισμένο τοπίο της βόρειας Σουηδίας (όμορφα φωτογραφημένο από τον Σεμπάστιαν Βίντερ), τοπίο που χρησιμοποιείται σε αντίστιξη με το δράμα που παρακολουθούμε (σε μια συμβολική σκηνή, με την άφιξη του Ιμάν εκεί, παρεμβάλλει ένα λύκο που μόλις έχει καταβροχθίσει το θύμα του), ενώ, στο δεύτερο μέρος, παράλληλα με τα προβλήματα με τα παιδιά και τη γυναίκα του (άλλη θαυμάσια ερμηνεία από την Αμιράλι Αμπαζάντ), και τις συνεχείς μεταφορές τους, μαζί με τους άλλους μετανάστες, σε διάφορα δωμάτια από μια αδιάφορη γραφειοκρατία, παρακολουθούμε τον Ιμάν στα αποδυτήρια, τα ντους και το γυμναστήριο (με τα άλλα ιδρωμένα κορμιά των παλαιστών), όπου σταδιακά γίνεται προφανές (κάτι που η γυναίκα του δείχνει να έχει καταλάβει και υπομείνει από πολύ νωρίς) ο λόγος για τον οποίο κυνηγήθηκε από την ιρανική αστυνομία. Εικόνες που τονίζουν το δράμα, τον πόνο, μαζί και την οργή, του Ιμάν, που δεν μα έτσι μόνο με τον αντίπαλο (την κοινωνία) απέναντι του, αλλά και με τον αντίπαλο μέσα του, έναν αντίπαλο που αγωνίζεται για να βγει στο φως και την ελευθερία!
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr