KILLER, THE - Γιάννης Ζουμπουλάκης

«Απίστευτο το πόσο εξουθενωτικό είναι να μην κάνεις τίποτα» θα πει στην αρχή της τελευταίας ταινίας του Ντέιβιντ Φίντσερ, ο «επί πληρωμή δολοφόνος», κεντρικός ήρωάς της. Δεν έχει και τόσο άδικο. Ένα μεγάλο μέρος αυτής της εισαγωγής, στηρίζεται στην αναμονή του δολοφόνου μέχρι την στιγμή που θα θεωρήσει κατάλληλη για να τραβήξει την σκανδάλη και να εξολοθρεύσει το θήραμά του. Είναι μια ρουτίνα που σχεδόν θυμίζει …δημοσίου υπαλλήλου. Και απαιτεί μεγάλα αποθέματα υπομονής. Βρίσκεται μόνος μέσα σε ένα άδειο διαμέρισμα και ενώ περιμένει για να σκοτώσει έναν άνθρωπο, είναι αναγκασμένος να βρίσκει τρόπους για να σκοτώσει τον …χρόνο του, να γλιτώσει από την ανία του. Και τελικά, αυτή η εισαγωγή κατά την διάρκεια της οποίας «ακούμε» τις σκέψεις του δολοφόνου μέσα από την αφήγηση του Μάικλ Φασμπέντερ που τον υποδύεται, είναι ίσως το δυνατότερο τμήμα αυτού του ενδιαφέροντος αλλά όχι σπουδαίου ψυχογραφήματος που συγχρόνως δεν ξεχνά το γεγονός ότι είναι και μια περιπέτεια.

Ο Φίντσερ παρακολουθεί άγρυπνα τον σιωπηλό αντιήρωα του, προσπαθεί να γεμίσει όσο πιο ικανοποιητικά γίνεται τις στιγμές όπου ο δολοφόνος είναι αναγκασμένος να «μην κάνει τίποτα». Οι παρατηρήσεις του πολύ σωστές: «είναι αδύνατον να μην σε δουν στον 21ο αιώνα, επομένως κάνεις ότι μπορείς για να περνάς απαρατήρητος», «η εμπάθεια είναι αδυναμία», «παραμένουμε πάντα πιστοί στο αρχικό σχέδιο». Ο δολοφόνος μοιάζει με καλά κουρδισμένη μηχανή θανάτου, προγραμματισμένη να μην κάνει ποτέ λάθος. Όμως το λάθος θα γίνει οπότε το ψυχογράφημα θα μετατραπεί σε ένα ασταμάτητο κυνηγητό, όχι αδιάφορο, όχι όμως και ασυνήθιστο. Μετά την πρωτότυπη αφετηρία της, η ταινία οδηγείται σιγά-σιγά στην σύμβαση χωρίς ποτέ να χάνει την όμορφη όψη της, κάτι σαν απάντηση του Φίντσερ στον «Δολοφόνο με το αγγελικό πρόσωπο» του Ζαν Πιέρ Μελβίλ, προσαρμοσμένη φυσικά, στις συνθήκες της εποχής μας.

Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr