Απέριττα ακριβής είναι ο σκηνοθετικός χειρισμός της ταινίας «Ο μικρός αδελφός» που χαρακτηρίζεται από ένα «δυνατό» θέμα: την προσπάθεια μιας μετανάστριας από την Ακτή Ελεφαντοστού να επιβιώσει στο Παρίσι του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας της δεκαετίας του 1980 όπου φτάνει μαζί με τα δύο της αγόρια. Παρακολουθούμε την εξέλιξή της (όπως και των δύο παιδιών της) στο πέρασμα του χρόνου.
Με την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της μετά την «Μια νέα γυναίκα», η 36χρονη Λεονόρ Σεράιγ δείχνει μια αξιοθαύμαστη ωριμότητα σε ότι αφορά την διαχείριση των σχέσεων ανάμεσα στην κεντρική ηρωίδα της ταινίας (και βαρόμετρό της), με όλα τα πρόσωπα που σχετίζονται μαζί της. Οι εραστές της, η μητέρα της και φυσικά τα δύο της παιδιά δημιουργούν έναν απολύτως ρεαλιστικό και αναγνωρίσιμο στον θεατή κόσμο, μέσα από τον οποίο η Σεράιγ, ούτε τον οίκτο κανενός ζητά, ούτε και στρέφεται ποτέ προς την πλευρά της ρητορικής και της κατήχησης (κάτι που συχνά είναι αναπόφευκτο με τέτοια θέματα).
Αντιθέτως, η σκηνοθεσία της είναι τόσο αποστασιοποιημένη και η απεικόνιση των καταστάσεων τόσο αντικειμενική, που τα συναισθήματά μας ως προς την στάση της ηρωίδας απέναντι στην ζωή και τους ανθρώπους ποικίλλουν. Από την μια την θαυμάζεις από την άλλη σε προβληματίζει. Είναι μια μητέρα που αγαπά πολύ τα παιδιά της αλλά συγχρόνως είναι μια γυναίκα που ποτέ δεν θα βάλει τον εαυτό της στο περιθώριο για αυτά. Είναι μια θαρραλέα γυναίκα, υπερήφανη για τα δημιουργήματά της αλλά συγχρόνως, όπως όλοι, κάνει λάθη τα οποία έχουν συνέπειες. Και η Αναμπέλ Λενγκρόν που έχει κερδίσει διάφορα βραβεία για την δουλειά της την υποδύεται υποδειγματικά (να σημειωθεί ότι η ταινία προβλήθηκε εντός διαγωνισμού στο περσινό φεστιβάλ των Καννών).
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr