Η οικογενειακή ζωή τεσσάρων έφηβων κοριτσιών με τη μητέρα τους στη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου.
Δράμα που αποτελεί την έβδομη κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθι- στορήματος που έγραψε η Λουίζα Μέι Άλκοτ το 1868 και το 1869. Ήταν υποψήφιο για έξι Όσκαρ, από τα οποία κέρδισε εκείνο για τα υπέροχα κοστούμια της Ζακλίν Ντουράν.
Μια παραδοσιακή, αρχετυπική ιστορία που μιλάει για την αξία της οικογενειακής θαλπωρής (η ζεστή φωτογραφία του Γιόρικ Λε Σο), την ωριμότητα που φέρνει ο χρόνος (οι θεματικές ‘γέφυρες’ με τις οποίες μαρκάρει το μοντάζ του ο Νικ Χόουι) και τη γυναικεία χειραφέτηση (το σενάριο κι η πυγμή των ερμηνειών, ειδικά των Ρόναν και Πιού), σε μια διασκευή δοσμένη με τρυφερότητα, στοργή κι ίσως πιο επίκαιρο φεμινισμό από ποτέ.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr