Στο Βουκουρέστι του 1972, η δεκαεπτάχρονη Άννα ονειρεύεται την αγάπη και την ελευθερία, αλλά προσγειώνεται απότομα στην πραγματικότητα όταν μαθαίνει πως ο φίλος της θα φύγει οριστικά από τη χώρα σε λίγες μέρες. Ένα βράδυ, στη διάρκεια ενός απελευθερωτικά μεθυστικού πάρτυ (μια βραδιά από εκείνες που μπορούν να σου θυμίσουν πως είμαστε ζωντανοί), η Άννα με την παρέα της αποφασίζουν να στείλουν γράμμα στο Metronom, το μουσικό πρόγραμμα που μεταδίδει το Radio Free Europe παράνομα στη Ρουμανία. Και την ίδια στιγμή, καλείται η ίδια να διαχειριστεί (έστω κι άτσαλα) τα συναισθήματά της για την επικείμενη αποχώρηση του φίλου της. Στο κατώφλι τους όμως θα εμφανιστεί η Σεκουριτάτε, η αστυνομία του καθεστώτος Τσαουσέσκου.
Το βραβείο σκηνοθεσίας του παράλληλου τμήματος Ένα Κάποιο Βλέμμα των περσινών Καννών είναι ένα πολύ ενδιαφέρον δομικά πείραμα αφήγησης, χωρισμένο αποφασιστικά σε δύο μέρη: Στο πρώτο είναι η έκσταση, η πίστη στην ιδέα μιας απελευθέρωσης μέσα σε έναν κλειστό, οριοθετημένο χώρο, ένα πάρτυ γεμάτο βλέμματα, χορό, παράνομα ραδιοκύματα και μουσικές των Doors, και μια αίσθηση πως τώρα, εδώ, κανείς δε μπορεί να μας ελέγξει. Το δεύτερο μέρος είναι η προσγείωση, η εισβολή του έξω κόσμου, το ξεφούσκωμα του ονείρου, καταγεγραμμένο με μια απορρυθμιστικά χαμηλότονη και σιωπηλή (στα όρια του mute) ματιά από τον Μπελκ, έναν σκηνοθέτη με προϋπηρεσία δίπλα στον Κριστιάν Μουντζίου και τον Κορνέλιου Πορουμπόιου.
Ο Μπελκ υπηρετεί το πιο στιλιζαρισμένο άκρο της παράδοσης του ρουμάνικου νέου κύματος, σκηνοθετώντας ένα φιλμ όπου ακόμα κι η έκσταση αποτυπώνεται συγκρατημένα. Με μια χροιά ξεθωριασμένων μεν, ζωντανών δε χρωμάτων, και ενός ακαδημαϊκού κάδρου, το φιλμ του παραπέμπει σε παρελθοντικό κειμήλιο, σαν μια κρυφή ιστορία από το καταπιεσμένο παρελθόν που αφηγείται μια μητέρα ή ένας πατέρας από την εποχή του καθεστώτος Τσαουσέσκου. Όμως αυτή η εντελώς χαμηλών τόνων προσωποκεντρική προσέγγιση χάνει περιέργως μεγάλο μέρος της δύναμής της όταν ο έξω κόσμος εισβάλει – όπως φυσικά και γνωρίζαμε πως θα συνέβαινε. Έτσι η ιστορία, ξεκομμένη σε δύο μέρη όπου το έναν δεν ενισχύει το άλλο, καταλήγει να μην πατά ούτε στη μία πλευρά ούτε στην άλλη φτάνοντας τελικά σε ένα απογοητευτικό φινάλε.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr