Το «Toy Story» συναντά το μύθο του Δον Κιχώτη σε ένα animation με τσαχπινιά και πλάκα, αλλά και γερές δόσεις προβλεψιμότητας.
Τι θα μπορούσε, άραγε, να σμίξει μια μαριονέτα Δον Κιχώτη και ένα λούτρινο σκυλάκι που τραγουδάει χιπ χοπ; Η ανάγκη τους για περιπέτεια, φυσικά, η οποία εκτυλίσσεται ξέφρενα στους δρόμους της Νέας Υόρκης, δοκιμάζοντας τα όρια της φιλίας τους, καθώς έρχονται αντιμέτωποι με απρόσμενους εχθρούς και εμπόδια.
Καλοσχεδιασμένο όσο και αγαθό animation, με μια σκηνή-αναφορά στο "John Wick"(!), το οποίο βοηθά να προσπεραστούν οι στιγμές ετεροντροπής (βλ. μουσικές σκηνές του... DJ Doggie Dog) χάρη στην τσαχπινιά και την πλάκα του. Ωστόσο, δεν αποφεύγεται η ροπή στην προβλεψιμότητα, με αποτέλεσμα η παντελής απουσία εκπλήξεων να "κόβει" τη δυναμική μιας ταινίας φτιαγμένης για τη φαντασία λιλιπούτειων θεατών.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr