Η Σιγκούρνι Γουίβερ ξεχώρισε ως εγκεφαλική ερμηνεύτρια, με συνοδεία Φεμινιστικής δυναμικής, μα και ένα σπάνιο Ταμπεραμέντο ενυπάρχουσας Θηλυκότητας.
Κάθε φορά που αποκαλύπτονταν αυτά τα έντονα γοητευτικά λακκάκια, πλάϊ στο -άφθαρτης ομορφιάς- ορμητικό της χαμόγελο, οι Σινεφίλ την ερωτευόμασταν ξανά, σε κάθε ποιοτικό ρόλο της καριέρας της.
Κινηματογραφικό Αφιέρωμα
Η Συνολική Διάκριση της Γουίβερ
Στις 28/8/2024 η ταλαντούχα ηθοποιός Σιγκούρνι Γουίβερ βραβεύτηκε, λαμβάνοντας τον τιμητικό Χρυσό Λέοντα στο 81ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, για τη Συνολική Προσφορά της στο Σινεμά! Μια απολύτως δίκαιη βράβευση, εάν κάποιος/κάποια εξετάσει αρκετές επιλογές, συμμετοχές και φυσικά υποδειγματικά ολοκληρωμένες ερμηνείες στη Φιλμογραφία της εν λόγω ποιοτικής, διαφορετικά σκεπτόμενης ερμηνεύτριας. Ήταν γνωστά όλα αυτά βεβαίως και πριν από την τωρινή εντυπωσιακή βράβευση (Golden Lion For Lifetime Achievement).
Γενικώς, θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε τυπικά σε μία πρόταση τα ήδη γνωστά επιτεύγματα της ηθοποιού, σε 25 υποψηφιότητες και 6 κερδισμένα βραβεία ή να το πάμε αρκετά διαφορετικά και ακόμη πιο δίκαια...Και αυτό ακριβώς θα κάνουμε σε τούτο το κείμενο, εξετάζοντας πάλι προσεκτικά και αναλυτικά την πορεία Υποκριτικής της Σιγκούρνι Γουίβερ, στον Κινηματογράφο...Η αγαπημένη ηθοποιός μπορεί μεν να ξεκίνησε την καριέρα της με έναν δυσδιάκριτο, μικρό ρόλο στην ταινία “Annie Hall” (1977) του σκηνοθέτη Γούντι Άλεν.
Αλλά ουσιαστικά, η ίδια μπήκε επισήμως δυναμικά στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη μέσα από τις καθοριστικές πρωταγωνιστικές της συμμετοχές στις ταινίες “Alien” (1979) του σκηνοθέτη Ρίντλεϊ Σκοτ και “Aliens” (1986) υπό τη σκηνοθεσία του Τζέϊμς Κάμερον. Άλλωστε, αυτές ήταν και οι δύο πιο σημαντικές ταινίες, όχι μόνο των δικών της συνολικά τεσσάρων πρωταγωνιστικών συμμετοχών στα έργα της κινηματογραφικής σειράς Alien, αλλά και του όλου συγκεκριμένου franchise των -επί της ουσίας- επτά βασικών συσχετικών ταινιών (δίχως τις πονηρές μπλοκμπαστεριές με τη διαμάχη Aliens και Predators).
Μέσα από τούτες τις δύο πρωταρχικές, ευφάνταστες ταινίες των ετών 1979 και 1986, η γοητευτική κεντρική περσόνα της “Έλεν Ρίπλεϊ”, όσο περνούσαν οι δεκαετίες, τόσο “μιλούσε” όλο και περισσότερο στην καρδιά του Σινεφίλ κοινού! Αναρωτηθήκατε όμως ποτέ σας, κάπως πιο αναλυτικά, το γιατί; Καθότι εκείνος ο ιδιαίτερα ενσαρκωμένος ρόλος, της ταπεινής, μα αξιόμαχης διαστημικής κυβερνήτριας Έλεν Ρίπλεϊ, καθόλου τυχαία, έδωσε μια αξιοπρόσεκτη Φεμινιστική Ματιά! Και μάλιστα αξιέπαινη, αν σκεφτούμε, ότι η ίδια η Ρίπλεϊ διαβιούσε σε μυθοπλαστικά πλαίσια Μυστηρίου, Περιπέτειας και Τρόμου, στην αινιγματική απεραντοσύνη του Διαστήματος.
Μα μολονότι, εκ των πραγμάτων, η ίδια απείχε έτη φωτός από το γνώριμο μοτίβο καθημερινότητας-ρουτίνας του κάθε θεατή στη Γη, η επαναστατική Ρίπλεϊ κατόρθωσε ωστόσο και ενέπνευσε ανά τις δεκαετίες το Σινεφίλ κοινό σε γήινα ψυχοκοινωνικά πλαίσια! Όπως προείπαμε, καθόλου τυχαία όμως...Καθότι, η ασυμβίβαστη ιδιοσυγκρασία της Ρίπλεϊ δεν τα παρατούσε, πραγματικά, ΠΟΤΈ. Παρά την προσβλητική αμφισβήτηση που εισέπραττε πολλές φορές στο πρόσωπό της από κάθε -κατά κύριο λόγο- ανδροκρατούμενο διαστημικό, ερευνητικό ή στρατιωτικό, πλήρωμα.
Έτσι, η κοινωνιολογική έμπνευση Φεμινιστικής επιμόρφωσης των Σινεφίλ ήταν παρούσα, ακόμη και ερχόμενη από το μακρινό Διάστημα. Στη δεύτερη ταινία, ο δεκανέας Χικς εν αντιθέσει με άλλα μέλη του τότε στρατιωτικού διαστημικού πληρώματος, σέβεται τη Ρίπλεϊ για τις αποτελεσματικές στρατηγικές της απόψεις και φλερτάρει κιόλας μαζί της. Έτσι, αυτός ο ρόλος της Ρίπλεϊ απέκτησε μεγαλύτερη κατανόηση στην πορεία, όχι μόνο εκτός, μα πλέον και εντός της Μεγάλης Οθόνης. Ένας πασίγνωστος, εμβληματικός ρόλος, από τότε μέχρι και στη σημερινή εποχή μας.
Σημασία όμως έχει ακόμη, να καταλάβουμε, ότι και ορισμένες υπόλοιπες ερμηνευτικές συμμετοχές της ηθοποιού Γουίβερ πάντοτε θα παίζουν ιδιαίτερο ρόλο, ανάμεσα σε Ψυχαγωγία και Σινεμά, σε Ζωή και Τέχνη. Σε ταινίες όπως: “Γορίλες στην Ομίχλη” (1988) με τον βιογραφικό ρόλο της προστατευτικής ερευνήτριας Νταϊάν Φόσεϊ. “Εργαζόμενο Κορίτσι” (1988), ως η Κάθριν Πάρκερ με τις μηχανορραφίες της. “Η Παγοθύελλα” (1997), ως η Τζάνεϊ Κάρβερ με τους πειραματισμούς της. Και φυσικά, στα “τεχνο-οικολογικής” κινηματογραφικής έκφρασης, έργα του Τζέϊμς Κάμερον: “Avatar” (2009), στο ρόλο της Δόκτορος Γκρέϊς Ογκούστιν και “Avatar: The Way of Water” (2022), ως η κόρη εκείνης, Κίρι.
Πάντως, ακόμη και στην σαφώς πολύ πιο “ελαφριάς” κατηγορίας, ταινία Ρομαντικής Κομεντί “Καρδιοκατακτητές” (2001), η ηθοποιός διέθετε τρυφερότητα, σκληρότητα, ντελικάτη κωμικότητα και έντονο μπρίο, μέσα από τον πολυσύνθετο ρόλο της μητέρας απατεώνισσας. Θα ήθελα να αναφέρω ακόμη, τις ψυχολογικά ανθεκτικές ερμηνείες της, στις δραματικές ταινίες (για πολύ γερά νεύρα), “Ο Θάνατος και η Κόρη” (“Death and the Maiden”, 1994) του Ρόμαν Πολάνσκι και η “Εξαφανισμένη” (“The Girl in the Park”, 2007) του Ντέϊβιντ Όμπερν.
Καθώς επίσης, τον όχι και τόσο πρωταγωνιστικό, μα σίγουρα γοητευτικά ερμηνευμένο, ρόλο της “Άλις Χαντ”, μητέρας του Λούσιους Χαντ, από την ταινία “Σκοτεινό Χωριό” (2004) του Μ. Νάϊτ Σιάμαλαν. Σε τούτο τον χαρακτήρα, η Σιγκούρνι Γουίβερ εκφράζει από την πρώτη κιόλας στιγμή μία γλυκύτητα, καθώς και τον οριακό ψυχολογικό αυτοέλεγχο της περσόνας, υπό έναν υφέρποντα -άγνωστο για τον θεατή μέχρι το σημείο αποκάλυψης- ατομικό και όχι μόνο, φόβο. Η δε καταπνιγμένη θλίψη του ρόλου εντάσσεται πανέξυπνα στον όλο συντηρητισμό εκείνης της “κοινωνίας” ή μάλλον καλύτερα, εκείνης της φοβικής “κοινότητας” του χωριού...
Φτάνοντας προς το τέλος του Κινηματογραφικού Αφιερώματος, θα ήθελα να επισημάνω και την πρόσφατη, άκρως καλλιτεχνική συμμετοχή της Γουίβερ στην ταινία “Τηλεφώνησε στην Τζέϊν” (2022). Ένα κρίσιμο έργο για το Τότε και το Σήμερα, που τόλμησε να υποστηρίξει την απαραίτητη πυγμή στα Αναπαραγωγικά Δικαιώματα για τις Γυναίκες! Τα οποία φυσικά, ανήκουν στα Ανθρώπινα Δικαιώματα! Σε μια ομολογουμένως δύσκολη θέση, στην οποία βρέθηκαν δυστυχώς στα αλήθεια πάρα πολλές γυναίκες, τότε και από τις δύο πλευρές. Είτε σε αυτή της αλληλέγγυας, ακτιβιστικής οργάνωσης “Τζέϊν”, είτε σε εκείνη την πλευρά των γυναικών που επέλεξαν να κάνουν άμβλωση, ζητώντας ριψοκίνδυνη/ασφαλή βοήθεια από τις μερικώς εκπαιδευμένες, “Τζέϊν.”
Για το εν λόγω κινηματογραφικό έργο, τα διατύπωσα αναλυτικότατα όλα αυτά μέσα στο έτος 2023 (τότε κυκλοφόρησε στις Αίθουσες τούτη η ταινία στη χώρα μας), στην Eretiki κριτική της ταινίας “Τηλεφώνησε στην Τζέϊν.” Δεν είδα όμως και πολύ κόσμο στην Κινηματογραφική Κοινότητα, να μιλά θετικά ή με ιδιαίτερη ζέση για τούτη την εξαιρετική, καλλιτεχνική και κινηματογραφική, πρωταγωνιστική συμμετοχή της Σιγκούρνι…Δηλαδή, στο ρόλο της αποφασιστικής, αρχηγικής, μα ήρεμης δύναμης, Βιρτζίνια…
Μα ούτε και για το ίδιο το έργο, με την κινηματογραφικά επιλεγμένη έκφραση, μιας σκοπίμως υποβλητικής ατμόσφαιρας, χαμηλών φωτισμών, συμβαδίζουσας εσωτερικής διακόσμησης, πράων ερμηνειών σε συναναστροφές και χρήσης φιλμ 16mm. Σε πλήρη νοηματική αρμονία με τη σταδιακά εξελισσόμενη απεικόνιση, μετατρεπόμενης μυστικότητας σε εχεμύθεια, που αντιπροσώπευε ορθά το υπομονετικό, μα μαχητικό βίωμα των γυναικών. Επιπλέον, το έργο της Φίλις Νάγκι έθετε τον προβληματισμό με λογική, συναίσθημα και ευθυκρισία, δίχως να φανατίσει το κοινό στο θέμα Άμβλωση. Στα δύσκολα και στα πολύ πιο συγκεκριμένα καλλιτεχνικά στοιχεία, είναι που χρειάζονται ακόμη περισσότερο οι κριτικές απόψεις (εννοώ συνολικά, από Σινεφίλ, κριτικούς, μέχρι και δημιουργούς ταινιών). Όχι, μόνο να μιλάμε με άνεση για τη Ρίπλεϊ...Εντάξει..; Τροφή για σκέψη…
Γιάννης Κρουσίνσκυ
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα eretikos.gr