Μενού

ΜΠΑΜΠΑΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΤΥΧΕΙ - Γιάννης Βασιλείου

1961 3

Πέρυσι τέτοιο καιρό είδαμε το «Εaster Sunday», μια πραγματικά αφόρητη κωμωδία (;) όπου ο Αμερικανοφιλιππινέζος stand-up κωμικός Τζο Κόι υποδύεται στην οθόνη μια μυθοπλαστική εκδοχή του εαυτού του, επισκέπτεται την οικογένεια του για να γιορτάσουν το Πάσχα και συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα. Φέτος ο Ιταλοαμερικάνος stand-up κωμικός Σεμπάστιαν Mανισκάλο υποδύεται στην οθόνη μια μυθοπλαστική εκδοχή του εαυτού του, επισκέπτεται μετά πατρός την οικογένεια της συντρόφου του για να γιορτάσουν τη Μέρα Ανεξαρτησίας και συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα.

Πέρα από ένα μοτίβο που σίγουρα παρατηρήσατε, το κοινό σημείο ανάμεσά τους είναι ότι αμφότεροι συγχέουν τη stand-up ρουτίνα με την υποκριτική και μετά ο φουκαράς ο σκηνοθέτης παλεύει να βγάλει ερμηνεία από αυτούς μέσα από reaction shots. Τουλάχιστον ο Μανισκάλο, έχει και πέντε, έξι αστεία της προκοπής στο σενάριο που συνυπογράφει – το καλύτερο χωρατό του Τζο Κόι ήταν το «δεν θες να φας κρεμμύδι, γιατί θα φιλήσεις κανέναν;» που καθένας σας έχει ακούσει από τουλάχιστον τρεις θείους του – και παλεύει να πει και μια ιστορία, να βάλει και λίγο δράμα, να μιλήσει για κάτι, αντί να προωθεί τον εαυτό του αυτάρεσκα, σαν τον Κόι που στην ταινία του με κάθε ευκαιρία έπιανε το μικρόφωνο. Ο τρόπος του «About my Father», βέβαια, είναι εκείνος του παραδοσιακού sitcom.

Το (όχι και τόσο) κρυφό χαρτί του Μανισκάλο είναι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Τα πυρά που δέχεται ο Ντε Νίρο μέσα στον 21ο αιώνα γιατί δεν έχει ένα σχετικό φίλτρο ποιότητας στις επιλογές του, λίγοι ηθοποιοί τα έχουν υποστεί. Κι όμως, ο τεράστιος αυτός ηθοποιός που έχει κατακτήσει δικαιωματικά μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους της αμερικανικής υποκριτικής – ίσως και την πρώτη – πάντα θα τιμήσει το ψωμί του και ποτέ δεν θα νιώσεις ότι σε κοροϊδεύει, ακριβώς επειδή παίρνει τη δουλειά του πολύ σοβαρά, άλλο που η εργασιομανία του ίσως να είναι η αχίλλειος πτέρνα του. Ναι, ανέπτυξε και μανιέρα με τα χρόνια – βρείτε μου κάποιον μεγάλο που δεν του συνέβη – και, ναι, έγινε λιγότερο εκλεκτικός στις επιλογές του.  Μήπως, όμως, ο Μάρλον Μπράντο ήταν πιο προσεκτικός; Κι εκείνος έπαιζε συστηματικά σε ταινίες πολύ κατώτερες του εκτοπίσματός του, τις οποίες αναβάθμιζε με την παρουσία του. 

Εδώ ο Ντε Νίρο θα παιχνιδίσει με την ιταλοαμερικάνικη περσόνα του, θα βοηθήσει λίγο την κωμωδία του έργου με ένα κωμικό timing το οποίο δεν είχε και απέκτησε μέσα από (πολλή) δουλειά σε κωμωδίες αμφιβόλου ποιότητας, έχει και μια συγκινητική σκηνή ξεσπάσματος που, ακριβώς λόγω της εγκράτειας, που έχει προηγηθεί, κατορθώνει να σε αγγίξει κι ας κάνει ο Μανισκάλο ότι μπορεί για να την χαλάσει. Στο τέλος της μέρας, είναι ο μοναδικός στο έργο που μοιάζει να υποδύεται άνθρωπο και όχι μια καρικατούρα, κινούμενος σε μια μονοσήμαντη υποκριτική γραμμή. Κι ας είναι ο ρόλος του στο σενάριο γραμμένος ακριβώς έτσι – δηλαδή σαν μονοσήμαντη καρικατούρα. Βλέπεις, αυτό κάνουν οι σπουδαίοι.

Γιάννης Βασιλείου
Το κείμενο δημοσιομεύtηκε στην ιστοσελίδα cinemagazine.gr 

Smart Search Module