Η Μάντι είναι βυθισμένη σε μια τρύπα χρεών και φοβάται πως θα χάσει το σπίτι της, οπότε δέχεται να αναλάβει μια ρισκέ δουλειά: Χωρίς εκείνος να μπορεί ποτέ να μάθει πως είναι όλα ένα συμφωνημένο σχέδιο, έχει ως αποστολή να αρχίσει να βγαίνει με τον ντροπαλό, άβολο 19χρονο γιο ενός πλούσιου ζευγαριού, και να τον βγάλει από το καβούκι του πριν πάει στο κολέγιο.
Καφροκωμωδία από εκείνες που έπαψαν στην ουσία να γυρίζονται εδώ και πολλά χρόνια, πολύ διασκεδαστική και αστεία κι η οποία καταφέρνει με έναν αβίαστο τρόπο να μεταφέρει κάτι από την αισθηματική και σεξουαλική ανεμελιά των αντίστοιχων ‘80s κωμωδιών σε ένα σύγχρονο περιβάλλον– στο οποίο οπωσδήποτε υπάρχει πολύ μεγαλύτερη αίσθηση ρόλων, συνεπειών και κοινωνικών θέσεων. Κι η οποία, για να το πούμε πιο απλά, ξέρει και πώς να σπάσει την πλάκα της χωρίς ποτέ η οπτική της να γίνεται μισογύνικη (ή με μια ηρωίδα-κινούμενο στερεότυπο), αλλά και πώς να γεμίσει τους κεντρικούς της χαρακτήρες με τόση-όση δραματική ουσία ώστε το φιλμ να καταφέρνει να μην είναι απλώς μια συρραφή από γκαγκς.
Ανάμεσα στα οποία φυσικά άλλα είναι πιο πετυχημένα κι άλλα λιγότερο, αλλά το πρόσημο είναι εν γένει πολύ θετικό. Με μεγαλύτερο θρίαμβο όλων μια Τζένιφερ Λόρενς στον κεντρικό ρόλο που όχι μόνο είναι σκέτη απόλαυση, αλλά μοιάζει κι η ίδια να το απολαμβάνει εξίσου, σαν απελευθερωμένη από τα δεσμά μιας καριέρας που είχε πάψει χρόνια τώρα να την εκφράζει. Η Λόρενς έχει για παιχνιδάκι τις δραματικές νότες του φιλμ (που ομολογουμένως βέβαια το υπερφορτώνουν ίσως στην τρίτη πράξη, την σαφέστατα πιο ασφαλή και αδύναμη) αλλά ξέρει και πώς να γίνει κλόουν, χρησιμοποιώντας ως κωμικό όπλο την πραγματικά σπουδαία της παρουσία. Λειτουργεί ως γελωτοποιός (αλλά ποτέ καρτούν) με το σώμα της, με το πρόσωπό της, με όλη της την ενέργεια.
Είναι μια φανταστικά απρόσμενη –και πανηγυρικά καλοδεχούμενη– κωμική στροφή που έρχεται αμέσως μετά την χαμηλών τόνων επιστροφή της στο υπέροχο, δραματικό “Causeway” από πέρσι. Μια σταρ όμοια της οποίας είναι τυχερή να έχει κάθε κινηματογραφική Εποχή, που για κάποιο διάστημα έμοιαζε χαμένη, παραιτημένη, φαίνεται σα να ανακαλύπτει ξανά τον ερμηνευτικό εαυτό της από την αρχή, μπροστά στα μάτια μας. Τα “Μαθήματα Αποπλάνηση” είναι διασκεδαστικά από μόνα τους, αλλά η επάνοδος της Τζένιφερ Λόρενς είναι ένας μικρός θρίαμβος.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr