ΣΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΟΥΣ - Θοδωρής Δημητρόπουλος
Στην πόλη όπου όλα τα στοιχεία της φύσης συνυπάρχουν, ένα κορίτσι από φωτιά κι ένα αγόρι από νερό ερωτεύονται. Σε έναν κόσμο όμως που κάποια στοιχεία μοιάζουν να μη μπορούν να συνυπάρξουν με τα άλλα, η σχέση τους μπορεί να έχει μέλλον;
Η Pixar επιστρέφει με ένα σαφώς λιγότερο δομικά φιλόδοξο πρότζεκτ σε σχέση με τα πιο διάσημα φιλμ του καταλόγου της, όμως αυτό μπορεί να είναι και θετικό τελικά. Ταινίες σαν το “Inside Out” δεν κατασκευάζονται πάντα από μέσα προς τα έξω, και συχνά τα πρόσφατα πιξαρικά δημιουργήματα (με ταινίες όπως το “Soul” ας πούμε) έμοιαζαν περισσότερο με δομή παρά με ιστορία, σαν μια γραφειοκρατία ιδεών παρά ένας αληθινά ζωντανός οργανισμός. Το “Στοιχείο” μπορεί να πλασάρεται σαν ένα νέο “Inside Out” αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα πολύ πιο γλυκά απλό και παλιομοδίτικου τύπου στόρι, μια αισθηματική αλληγορία πάνω στην αγάπη και την αξία της ανακάλυψης που έρχεται με το να αγκαλιάζεις το διαφορετικό.
Ταυτόχρονα αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες αισθητικές προτάσεις του στούντιο εδώ και πολλά χρόνια. Οι βασικές υδάτινες και πύρινες φιγούρες σχεδιάζονται με διαφορετική υφή και απολαυστικά μπελαλίδικο τρόπο: Στα πρόσωπα των στοιχείων της φωτιάς εντοπίζεται κάτι το αναγνωρίσιμα χειροποίητο, με γραμμές και εκφράσεις σε διαρκή κίνηση και ανησυχία. Είναι ένα πανέμορφο φιλμ που χρησιμοποιεί λοιπόν τα διάφορα «τι θα γινόταν αν!» για να παράγει μεν μπόλικα χιουμοριστικά γκαγκς (το υδάτινο αγόρι να τρώει έναν καυτό μεζέ ας πούμε ή την πύρινη κοπέλα να αλληλεπιδρά με τα άλλα στοιχεία) αλλά και για να σκεφτεί διαφορετικά ως προς την αισθητική τους απεικόνιση. Είναι σίγουρα μια καλοδεχούμενη πρόταση μετά από χρόνια γεμάτα σχεδόν πανομοιότυπες πλαστικές φιγούρες δίχως αίσθηση περιπέτειας στον σχεδιασμό τους.
Κι αν τελικά το στόρι ίσως παραείναι απλοϊκό, είναι τελικά αρκετά αρχετυπικό ώστε να λειτουργεί τόσο ως αισθηματική ιστορία αλλά και ως παιδικό παραμύθι. Με αναγνωρίσιμα στοιχεία του κόσμου μας, αλλά αρκετά μακριά από αυτόν. Για μια οικογένεια μεταναστών που βρίσκεται σε μια γενικόλογη μητρόπολη του σήμερα (ή και του αύριο) όπου δεν είναι καλοδεχούμενη και που όμως βρίσκει σημεία επαφής με το άτομο που θα περίμενε κανείς λιγότερο– κι αυτό τη στιγμή που η κεντρική ηρωίδα βρίσκεται παγιδευμένη ανάμεσα στην οικογενειακή της κληρονομιά και στην ανάγκη για προσωπική της έκφραση. Γνώριμα μοτίβα, αλλά πάντα καλοδεχούμενα όταν εκφράζονται με όμορφο τρόπο.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr