Πέντε χρόνια μετά το απροσδόκητα καλό Into the Spider-verse, δίκαιο νικητή του Όσκαρ Κινουμένων Σχεδίων και ανανεωτή μιας μυθολογίας που έδειξε να κολλάει ανεπανόρθωτα με τις αλλεπάλληλες μετενσαρκώσεις και επανεκκινήσεις, το Ακροβατώντας στο Αραχνο-σύμπαν διατηρεί δυναμισμό και εφευρετικότητα, αν και μοιάζει να στριμώχνεται μεταξύ της έκπληξης του original και του επόμενου μέρους με τίτλο Πέρα από το Αραχνο-σύμπαν, που οι δημιουργοί του σκέφτηκαν να χωρίσουν στα δύο, επειδή πρόκειται για μια ιστορία που δεν χωρούσε σε μία μόνο μεγάλου μήκους ‒ θα τη δούμε του χρόνου, και σίγουρα δεν θα στενοχωρήσει τη Sony.
Έπειτα από μια μακρά εισαγωγή με την Γκουέν/Spider-woman, ο Μάιλς Μοράλες ξαναπιάνει δουλειά μετά τη μεταμόρφωσή του σε άνθρωπο-αράχνη, τον θάνατο του θείου και την πρώτη επιτυχημένη αποστολή που είχε ως αποτέλεσμα να γίνει ένας ήρωας, και μάλιστα αφρο-πορτορικάνικης καταγωγής, στο πιο ταπεινό Μπρούκλιν.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι υπάρχουν εκατοντάδες ‒και λίγους λέμε‒ συνάδελφοί του με την ίδια στολή και εξίσου εντελώς διαφορετική προέλευση από τον πρώτο και γνωστότερο Πίτερ Πάρκερ (εξακολουθεί να υπάρχει, συμπεριφέρεται σαν απεξαρτημένος ροκ σταρ με δεύτερη ευκαιρία καριέρας και πηγή έμπνευσης τον λαϊκό ήρωα Μάιλς, τον νεότερο λυτρωτή του) σε άλλες διαστάσεις, που δραματουργικά επιτρέπουν άλματα και ελευθερίες, σεναριακές και εικαστικές. Το οπτικό κομμάτι συνεχίζει να αποτελεί το ατού του animated Spider-verse, ενός εκρηκτικού χαρμανιού διαστάσεων και υφολογικής ποικιλομορφίας που δένουν ζαλιστικά μεταξύ τους, ό,τι πιο κοντινό στο κόμικ, το street art και σε τεχνολογικούς πειραματισμούς.
Ο μετεωρισμός που συνάδει με τη φύση του Spider-man επιτυγχάνεται και στον πυρήνα των βασικών αραχνο-ηρώων προστίθενται μερικοί ακόμη, όπως η εναλλακτική Spider-woman, ο Ινδός με τα ατίθασα μαλλιά, ο απρόθυμος πανκ και ο ninja vampire Μιγκέλ (Όσκαρ Άιζακ), βλοσυρός και πεσιμιστής, ο οποίος αναλαμβάνει τον δυσάρεστο ρόλο να ενημερώσει τον Μάιλς πως έχει γίνει ένα μεγάλο λάθος, ο ίδιος είναι μια ανωμαλία του συγκεχυμένου συστήματος, δυστυχώς ο Κανόνας έχει παραβιαστεί και η Ιστορία πρέπει να ξαναγραφτεί τάχιστα. Μετά από ένα συναισθηματικό set-up που διαρκεί πολύ, η τελευταία ώρα είναι αναμενόμενα γοργή και περιπετειώδης και μας κάνει να περιμένουμε, ξεκούραστοι ακόμη από αυτό το πολυσύμπαν, τον επίλογο, τουλάχιστον του συγκεκριμένου κεφαλαίου.
Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα lifo.gr