And our love will be a funeral pyre
(Τζίμ Μόρισον)

Τα πρώτα στατιστικά και κοινωνιολογικά συμπεράσματα από το κινηματογραφικό 2019 είναι τα ακόλουθα:
1)Αύξηση εισιτηρίων 2,4% σε σχέση με την περσινή σεζόν.2)Απομείνασες αίθουσες πανελλαδικά:116 χειμερινές και 164 θερινές σε σχέση με τις 1490 χειμερινές και αμέτρητες θερινές που είχαμε πανελλαδικά την δεκαετία του ´60. 3)Στις δέκα πρώτες ,σε εισιτήρια, ταινίες μόνο η μία είναι ευρωπαϊκή ,δηλαδή η «Ευνούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου 5η με 225.000 εισιτήρια
Στο απερχόμενο 2019 είχαμε πάρα πολλές,, σε αριθμό ταινίες ποιότητας ή λεγόμενες καλλιτεχνικές.Είχαμε επίσης μερικά φίλμ με προδιαγραφές υπερπαραγωγών και με πολλά εισιτήρια (π.χ Avengers 536.000 εισιτήρια).Με αποδεκτούς ποδοσφαιρικούς όρους είχαμε σπουδαίες άμυνες και καλές επιθέσεις αλλά καθόλου κέντρο. Όπως καταλαβαίνετε πολύ καλά ,οποιοσδήποτε σχηματισμός χωρίς κέντρο δεν μπορεί να λειτουργήσει , «κόβεται» στη μέση και είναι αδύνατη η ταχεία μετάβαση από την απόλαυση στην γνώση.Αναρωτηθήκατε πόσα φίλμ είδαμε για τον λεγόμενο μέσο καλλιεργημένο θεατή;Σίγουρα το «Κάποτε στο Χόλλιγουντ» του Ταραντίνο, το «Βαποράκι» του ‘ Ιστγουντ κατά κάποιο τρόπο την «Ευνοούμενη» του Λάνθιμου και μετά τι; Μια σειρά από αξιοπρεπείς ταινίες που πετάχτηκαν στα σκουπίδια χωρίς να τις παρακολουθήσει κανείς ελλείψει του οριζομένου ως κέντρου. Γνωρίζετε άραγε τα φίλμ «Κρατικά μυστικά» με την Κίρα Νάιτλι ή την «Κόκκινη Τζόαν» με την Τζούντυ Ντένς; «Κάηκαν» μαζί με πολλές άλλες που τις πέταξαν στα σκουπίδια.
Home,the new cinema(διαβάστε στη σελίδα 36 του «Αθηνοράματος» τεύχος 1024 το άρθρο 2010-2019:Η δεκαετία που άλλαξε για πάντα το σινεμά ,του αγαπημένου φίλου και διακεκριμένου κριτικού κινηματογράφου Χρήστου Μήτση από τους τελευταίους που σέβονται την υπογραφή τους και την αγάπη για το σινεμά).Ο νέος κινηματογράφος πλέον μεταφέρεται στο σπίτι μας,κάτι που είχα καταγράψει πρό έτους,ως συμπέρασμα για την υπερτροφική ανάπτυξη της ψηφιακής πλατφόρμας NETFLIX,που τρείς ταινίες της φέτος προτείνονται συνολικά για 15 χρυσές σφαίρες
Οι μάζες υποχρεώνονται πιά και χειραγωγούνται ,με το χέρι στο σβέρκο, να μένουν στο σπίτι για σινεμά(!).Δημιουργείται πλέον ένα νεοσυντηρητικό κοινό.Με τον όρο αυτό δεν εννοώ θεατές τοποθετημένους κάπου είτε πολιτικά,είτε κομματικά αλλά κάτι ανατριχιαστικό που ξεπηδάει από τον ΄Οργουελ ,το «Μπραζιλ» και το «Αλφαβίλ».Οι θεατές απαιτείται να είναι 1)Να ζούν ως corporated2) Να μην έχουν ούτε ίχνος συναισθήματος . 3)Να είναι πολιτικά ορθοί,σύμφωνα με τις νέες πολιτικά ορθές απόψεις περί διαφυλετικότητας (δες και την «Ευνοούμενη» του Λάνθιμου).4)Να παρακάμπτουν την γνωστή ρήση του Ζαν Πώλ Σάρτρ «Ο κινηματογράφος είναι η χοάνη που λυώνει τις ταξικές διαφορές»(διάβαζε τις βραβευμένες με Νόμπελ λογοτεχνίας «Λέξεις»).
Κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες ,κοινό και ειδικοί αντέδρασαν και πρόσφεραν την αγάπη τους στην νοτιοκορεάτικη ταινία «Παράσιτα».Η προσωπική μου γνώμη είναι πως τα «Παράσιτα» αποτελούν ένα ισορροπημένο συνδυασμό μαύρης σάτιρας και κοινωνικής καταγραφής ,ψυχαγωγίας και φορμαλισμού ,θρίλερ και πρωτοτύπων ιδεών.Το νοτιοκορεάτικο σινεμά έδειξε την άνοδό του και με το απόλυτα άρτιο «Παιγνίδι με την φωτιά».Η μεγάλη επιτυχία του «Joker» (πρώτη σε εισιτήρια ταινία με 910.000) υπήρξε τελείως ανεξήγητη για τον τόσο μεγάλο αριθμό θεατών. Είναι ανεξήγητος ο αριθμός θεατών γιατί το φίλμ είναι πολύ δύσκολο στη θέαση.
Ταινίες του ενδιάμεσου χώρου,όπως αυτές που υπέγραψαν οι Γούντυ ΄Αλλεν ,Κέν Λόουτς,Πέτρο Αλμαντόβαρ ,απλά κινήθηκαν συμπαθητικά εισιτηριακά.Με τέτοια χάλια στο κέντρο η σεζόν,για μένα, κινήθηκε απογοητευτικά ,έσβησε κάθε ίχνος αγάπης για το σινεμά (ο Σκορσέζε επειδή το κατάλαβε έγκαιρα με τον «Ιρλανδό» του έκανε ταυτόχρονα την κηδεία και το μνημόσυνο της 7ης τέχνης).Δηλαδή τελικά η αγάπη μας για το σινεμά έγινε ήδη ,όπως είπε ο αείμνηστος Τζίμ Μόρισον «Μια πυρά κηδείας».
Όμως η μεγάλη αντίφαση είναι η ακόλουθη: Αυτοί μεν που ευθύνονται γι αυτή την κατάσταση ήδη καίγονται με πολλές έννοιες( αναδουλειά, κατάθλιψη, περιθώριο, περιφρόνηση κ.τλ.)ενώ σ΄ εμάς έμεινε μια μικρή ελπίδα :Αυτά τα ερείπια να τα ξανακτίσουμε με γνώση και σεβασμό στην ιστορία του κινηματογράφου ,με συλλογικότητα και με δημιουργία νέων ομάδων θεατών της νέας εποχής μετά την καταστροφή

Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ομάδα του facebook kemes