Μιας που είμαστε στο θέμα των σκληρών, αλληγορικά αυτοβιογραφικών κειμένων, η “Ευλογία” του Τέρενς Ντέιβις κάνει σε σχέση με το “Μπο” τη διαφορά ανάμεσα στο θλιμμένο και το θλιβερό. Ένας ποιητής της καταπίεσης και του εσωτερικού, δακρυσμένου λυρισμού της ανθρώπινης ψυχής, ο Ντέιβις επιστρέφει μετά το “Quiet Passion” (για την Έμιλυ Ντίκινσον) με άλλη μια βιογραφική κατάθεση για έναν ταλαιπωρημένο ποιητή– αυτή τη φορά τον Σίγκφριντ Σασούν, του οποίου η ποίηση υπήρξε καθοριστική κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Ντέιβις μένει μακριά από την οποιαδήποτε συμβατικά βιογραφική προσέγγιση, επιλέγοντας κάτι πολύ περισσότερο ρευστό, διαχέοντας εικόνες, λέξεις και συναισθήματα ανάμεσα σε χρονικές περιόδους ή ακόμα και στο οπτικό μέσο που χρησιμοποιεί, με την ψηφιακή κινηματογράφηση να τοποθετεί δίπλα σε αρχειακό υλικό εποχής. Στο επίκεντρο αυτού του συναισθηματικού τυφώνα του 20ου αιώνα και των πληγών που έσπειρε, βρίσκεται ο Σασούν παιγμένος με σαρωτική εσωστρέφει από τον Τζακ Λάουντεν αλλά και σε μεγαλύτερη ηλικία από τον σπουδαίο Πίτερ Καπάλντι– το ότι οι ερμηνείες αυτές, ακόμα και οι προφορές τους, μοιάζουν να μην συνδέονται απαραιτήτως ως ένα ενιαίο πρόσωπο, ενισχύει με ένα περίεργο τρόπο την αίσθηση κατακερματισμού του φιλμ, όπου τα πάντα είναι στιγμές, και οι στιγμές είναι για πάντα.
Ο Σασούν επιχειρεί να διαχειριστεί την ομοφυλοφιλία του καθώς η ταινία υπογραμμίζει την ιδέα του πώς η ποίηση (δηλαδή η τέχνη, δηλαδή οι ιστορίες) επιτρέπει σε κάτι καταπιεσμένο ή ανείπωτο να αναδυθεί στην επιφάνεια. Και πώς, τελικά, μέσα από ιστορίες-ως-αναμνήσεις είναι που τα πάντα βρίσκουν τη θέση τους και την έκφρασή τους ως κάτι το επίμονα διαρκές. Στο τέλος τα βιώνουμε όλα μαζί: μνήμες, ιστορίες, πληγές σωματικές, πληγές συναισθηματικές.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr