Η Κίτυ, μια διακεκριμένη σεφ, παραιτείται από τη δουλειά της αλλά δυσκολεύεται να βρεί άλλη ανάλογη εργασία. ΄Ετσι αναγκάζεται να γίνει μαγείρισσα σε μια δομή νεαρών μαύρων μεταναστών. Στην αρχή δυσκολεύεται, στη συνέχεια προσαρμόζεται, ενώ αποκτά καλή σχέση με τα παιδιά και αποφασίζει να τους αλλάξει τη ζωή προς το καλύτερο.
Τυπική γαλλική δραματική κομεντί με καλούς ηθοποιούς και προβλέψιμα στερεότυπα, πάντα με στανταρισμένες καλές κατασκευαστικές αξίες. Παρά τους αργούς ρυθμούς και τις επαναλήψεις, είναι μια καλοδεχούμενη ψυχαγωγία. Όλα στηρίζονται σε μια πολύ καλά δοκιμασμένη και πετυχημένη αμερικάνικη συνταγή που την είδαμε σε αμέτρητα φίλμ.
Η γαλλική κομψότητα προσφέρει κάτι παραπάνω ως φινέτσα αλλά η γενική δομή παραμένει σταθερά η ίδια. Εμφανίζεται βέβαια μια σωστή επιμονή στον ακτιβίστικο «αέρα» που αποπνέει το «Μάλιστα σεφ». Μοιάζει με ευχή και προτροπή με τάση προς το πολιτικά ορθό αλλά όμως είναι αξιοπρόσεχτη άποψη.
Θα ήθελα πάντως, την τόσο πετυχημένη διαδικασία της γαλλικής συνταγής, να την έβλεπα εφαρμοσμένη και σε πραγματικό επίπεδο να λειτουργεί και στη χώρα μας. Σ΄ αυτή την μυθοπλαστική δομή κάθε παιδί χρεωνόταν με 8 ευρώ την ημέρα για …φαγητό. Αμ μάθετε πόσο λιγότερο χρεώνουν διάφορες κοινωνικές δομές στη χώρα μας (γηροκομεία, φοιτητικές λέσχες και τα ανάλογα) θα φρίξετε. Κάτι λέει κι αυτό.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress